Αυτό ήταν το μήνυμα που άφησαν τα δελφίνια πριν
αποχωρήσουν από τον Πλανήτη Γη, λίγο πριν ισοπεδωθεί σύμφωνα με ομώνυμο
βιβλίο επιστημονικής φαντασίας....
Κι αυτή τη φράση ίσως σκεφτόταν ο κ. Τσαυτάρης λίγο πριν προσπαθήσει να σαμποτάρει μία
μοναδική ευκαιρία για να προστατευτούν οι θάλασσες και τα ψάρια στο
προηγούμενο ευρωπαϊκό Συμβούλιο Υπουργών Αλιείας. Ήταν άραγε τόσο κυνικός όσο τα δελφίνια ή υπήρξε έστω και ένα κομματάκι μετάνοιας για την παραλίγο αντίστοιχη ισοπέδωση της αλιείας;
Μία συνηθισμένη ιστορία κακού εναντίον καλού με
αίσιο τέλος ύστερα από πολύ αγώνα, πολλές μάχες, απογοητεύσεις αλλά και
πείσμα. Και τη μοιράζομαι μαζί σας σήμερα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ωκεανών, αφού για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι μπορώ να γιορτάσω χάρη σε εσάς, τους συναδέλφους μου και τους φίλους μου ψαράδες. Και σίγουρα όχι χάρη στον κ. Υπουργό!
Η ιστορία μας ξεκινάει πριν από τέσσερα χρόνια περίπου όταν άρχισε η αναθεώρηση της αποτυχημένης μέχρι στιγμής ευρωπαϊκής αλιευτικής νομοθεσίας.
Και κάπου εδώ ξεκινάει και η περιπέτειά μας. Ήρωες αυτή της ιστορίας; Οι αγιάτρευτα αισιόδοξοι μαχητές της Greenpeace, οι αδικημένοι παράκτιοι ψαράδες, ιστορικά στο περιθώριο για να κερδίζει η καταστροφική βιομηχανική αλιεία, αλλά και οι δυναμικοί πολίτες που στάθηκαν στο πλάι μας σε όλη τη διαδρομή.
Με μία κάμερα στο χέρι, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας το 2009 στις
Κυκλάδες για να καταγράψουμε την κατάσταση της ελληνικής αλιείας μέσα
από τα λόγια των παράκτιων ψαράδων που ζουν τη θάλασσα καθημερινά και
επηρεάζονται από τις αλλαγές της, ειδικά την τελευταία δεκαετία.
Ακούσαμε τις μαρτυρίες τους, τους φόβους και την απογοήτευσή τους και
προσπαθήσαμε να τους πείσουμε ότι μπορούν να πετύχουν την αλλαγή, αλλά μόνο αν υψώσουν τη φωνή τους.
Δεν ήταν εύκολο, όμως επιμείναμε.
Ξαναγυρίσαμε στα νησιά,
κινητοποιήσαμε πολιτικούς φορείς και την τοπική αυτοδιοίκηση και
ζητήσαμε από την πολιτική ηγεσία να αναλάβει το ρόλο της
και να διασφαλίσει το επάγγελμα αυτών των ανθρώπων που στηρίζουν
ολόκληρες τοπικές κοινωνίες αλλά και το ψάρι στο πιάτο του Έλληνα
καταναλωτή.
Κι όπως σε κάθε ιστορία, έτσι και σε αυτή υπήρξε η καταλυτική εξέλιξη που αλλάζει τη ροή των πραγμάτων. Οι παράκτιοι ψαράδες αποφάσισαν να δώσουν τη δική τους μάχη.
Οργανώθηκαν μεταξύ τους και μαζί με άλλους ψαράδες από όλη την Ευρώπη
και πήραν μέρος σε δράσεις με συμμάχους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες ή
αλλιώς καπετάνιους στον στόλο ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον.
Από εκεί και πέρα, οι δυναμικές άλλαξαν και οι πολιτικοί αναγκάστηκαν να ακούσουν: το Ευρωκοινοβούλιο όχι μόνο ψήφισε για πρώτη φορά υπέρ των αλλαγών για τη διαχείριση της αλιείας και την καταπολέμηση της υπεραλίευσης, αλλά και υπερασπίστηκε μέχρι τέλους
τη θέση αυτή οδηγώντας τους Υπουργούς Αλιείας –ανάμεσά τους και ο κ.
Τσαυτάρης- παρά την αντίστασή τους, σε συμβιβασμό και σε μία ιστορική συμφωνία για τη διαχείριση της αλιείας.
Τώρα όμως μπαίνουμε και στο πιο δύσκολο κομμάτι της ιστορίας. Εκεί που ο κ. Τσαυτάρης πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες
που έχει ως υπουργός, αρμόδιος για θέματα αλιείας καθώς έχει μπροστά
του την υλοποίηση της νέας ευρωπαϊκής αλιευτικής νομοθεσίας. Να δράσει
προς όφελος της βιώσιμης αλιείας και της προστασίας των ελληνικών
θαλασσών και να προχωρήσει άμεσα στη δημιουργία του πρώτου θαλάσσιου καταφυγίου στη χώρα μας, στις Βόρειες Κυκλάδες.
Κι αν στο βιβλίο οι ήρωες καταφέρνουν να σώσουν τον πλανήτη Γη, οι
ήρωες της δικής μας ιστορίας συνεχίζουν να παλεύουν για ένα ασφαλέστερο
και καλύτερο αύριο απέναντι σε δαίμονες που καραδοκούν. Με περισσότερα όμως εφόδια. Κι εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε δίπλα τους και μαζί σας, πιο δυναμικά από ποτέ.
Από αύριο όμως. Σήμερα γιορτάζουμε. Ο κ. Τσαυτάρης;
GREENPEACE
ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥ ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου