WHBC-GR: Η δεύτερη ζωή του Παρασκευά

Πίσω από την περσόνα του διεθνούς μοντέλου, ο Παρασκευάς Μπουμπουράκας κρύβει μια ανήσυχη καρδιά. Που τον σπρώχνει επιτακτικά στην περιπέτεια ‒«εκεί όπου δεν πατάει τουρίστας»...

Δεν κουβαλάω πάνω μου το μόντελινγκ. Ως άνθρωπος, γοητεύομαι από το άγνωστο και την περιπέτεια, όχι από τον δυτικό πολιτισμό. Μόνος με την κάμερα, στα βουνά, είμαι πιο κοντά στον Θεό. Στα 5.500 μέτρα βλέπεις πόσο μικρός και ασήμαντος είσαι. Όλα τα άσχημα, άλλωστε, ξεκινάνε από το «εγώ». Στα βουνά άκουσα για πρώτη φορά την ησυχία και δοκίμασα τα όριά μου.

Ποτέ δεν κινδύνεψα. Κάποτε στο Λάος συνάντησα αντάρτες με βαρύ οπλισμό. Απλώς τους χαιρέτησα κι έφυγα. Δεν φοβήθηκα καθόλου. Ξεκινάω πάντα με θετική αύρα και καλή καρδιά, δεν βλέπω την εμπειρία ως αυτοσκοπό. Στην Ινδία αναθεώρησα όσα ήξερα για τη φτώχεια.

Στην Κίνα είπα «είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας». Στο Θιβέτ όμως έζησα τη χειρότερη εμπειρία: Ένας φαντάρος μάς ζητούσε διαβατήρια και δέκα ευρώ, σαν εμπορική επιχείρηση με προαποφασισμένη διαδρομή.

«Στα βουνά άκουσα για πρώτη φορά την ησυχία και δοκίμασα τα όριά μου.

Μόνος, εκεί, είμαι πιο κοντά στον Θεό».

Πάω όπου με πάει ο άνεμος, εκεί όπου δύσκολα πατάει τουρίστας. Αφήνω το ταξίδι να με οδηγήσει: μπορεί να ξεκινήσω για μια εβδομάδα και να φύγω στις δυο μέρες, όπως συνέβη στο Κασμίρ. Το μόνο που θέλω είναι να έχω το εισιτήριο επιστροφής στην τσέπη!

Στην Κένυα με παιδιά της φυλής Μασάι (Δεκέμβριος 2012).

Κάθε ταξίδι είναι σαν διαφορετική γυναίκα! Γι’ αυτό με την πρώτη ευκαιρία φεύγω. Κάποτε από το Λαντάκ πέταξα σε μια μέρα στη Νόρτζια, δύο χιλιόμετρα έξω από τη Ρώμη, για μια δουλειά της Brunello Cuccinelli. Είναι μεγάλη αντίθεση, αλλά όταν κάνεις χρόνια αυτή τη δουλειά, δεν σου φαίνεται. Έχω φύγει από το Παρίσι για Νέα Υόρκη με σαγιονάρες!

Σημασία έχει να γίνεις εσύ ο σκηνοθέτης του ταξιδιού σου. Άλλος πάει στο Βιετνάμ με τα πόδια και άλλος μένει σε εφτάστερο. Εγώ κινούμαι με μηχανή, λεωφορεία, τρένα της γραμμής. Στη διαδρομή Δελχί-Βαρανάσι ήμουν κρεμασμένος στην πόρτα με την κάμερα, τραβώντας τους πλανόδιους πωλητές, που η ζωή τους είναι το τρένο.

Στιγμές που δύσκολα συναντάς στην Αλαμπάμα. Όπως τη σιωπή σε μια καύση νεκρών στον Γάγγη ή τους βοσκούς στο Ρατζαστάν. Άνθρωποι που δεν έχουν δεύτερες σκέψεις, πιο σεβαστικοί στο θέμα της οικογένειας και των αξιών.

Στο Κατμαντού μαζί με έναν baba, το 2010.

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος μου; Στα ψηλά, στο Κιλιμάντζαρο με τρέκινγκ και φυλές! Δεν έκανα το http://respectbyparaskevas.blogspot.gr/ για την υστεροφημία μου, αλλά ως άνθρωπος και ως Έλληνας που δουλεύει εκτός έδρας. Είναι ένα μήνυμα ότι δεν είμαστε τεμπέληδες. Ήταν μια προσωπική αντίδραση, το 2011, όταν στη Γερμανία και τη Σκανδιναβία μού τα έχωναν διάφορα παιδάκια 25 χρονών για τη χώρα μου, χωρίς να ξέρουν τίποτα για αυτήν.

Ενώ έτρεχα στο γυμναστήριο, είπα «θα εξελίξω την ιδέα», που ξεκίνησε ως έντυπο, το Respect, το οποίο τύπωσα με δικά μου έξοδα και το μοίραζα στα fashion shows και στους σχεδιαστές, με ρήσεις αρχαίων Ελλήνων. Το respect ανανεώνεται συνεχώς, κάθε φορά βρίσκω ανθρώπους που μιλάνε με ενθουσιασμό για την Ελλάδα.

Στάση με τη μηχανή στο βόρειο Λάος (καλοκαίρι 2011)

Στη βόρεια Ταϊλάνδη με μία γυναίκα-τίγρη, η οποία φοράει το χαρακτηριστικό κολιέ στο λαιμό που σύμφωνα με την παράδοση στο παρελθόν προστάτευε από τις επιθέσεις των τίγρεων (καλοκαίρι 2011)