Ένα νησί που βρέθηκε στη στεριά. Όσο σουρεαλιστική και αν ακούγεται, το Γαλαξίδι δεν απέχει πολύ από αυτή την περιγραφή...
Για την ακρίβεια, δεν απέχει καθόλου: Μια άκρη της Στερεάς Ελλάδας που βουτά στην θάλασσα, μια μικρή κοινωνία που στήριξε την ακμή και την ευζωία της στη ναυτιλία, μια πρασινογάλαζη γωνιά γης στολισμένη με αρχοντικά καπετανόσπιτα.
Κι αν θέλετε ένα τελευταίο επιχείρημα για να πειστείτε ότι το Γαλαξίδι είναι τόσο νησιώτικα στεριανό όσο και… ηπειρωτικά νησιώτικο, ορίστε: Ο πρώτος δρόμος έφτασε εδώ το 1963. Μέχρι τότε η μικρή παραθαλάσσια πόλη της Φωκίδας συνδεόταν με οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας –και του κόσμου, εδώ που τα λέμε– αποκλειστικά και μόνο διά θαλάσσης. Τα κατηφορικά δρομάκια του Γαλαξιδίου, όλα τους πλαισιωμένα από μικρά αρχιτεκτονικά κοσμήματα, τα περίφημα καπετανόσπιτα, καταλήγουν απαρεγκλίτως στη θάλασσα.
Κι έχει μια εντελώς δική της, χαρακτηριστική ατμόσφαιρα αυτή εδώ η θαλασσινή περαντζάδα –ειδικά τα ανοιξιάτικα μεσημέρια, ή αν τύχει να βρεθείς εδώ μεσοβδόμαδα, χωρίς τα πλήθη των επισκεπτών του Σαββατοκύριακου. Η σχεδόν ονειρική ησυχία της δεν είναι η ησυχία της ημι-εγκαταλελειμμένης επαρχίας, η οποία είναι ήσυχη απλώς επειδή δεν συμβαίνει τίποτα.
Είναι η μεσημεριανή ησυχία των παλιών αρχοντικών, και των ανθρώπων τους που επέτρεπαν στον εαυτό τους μια παύση στη μέση της ημέρας. Εκείνη η ησυχία που είχαν τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων, με το φως του ήλιου να φιλτράρεται στο δωμάτιο από τις χαραμάδες των παντζουριών.
Κάθε βόλτα στο Γαλαξίδι περιλαμβάνει, κατ’ αρχάς, τουλάχιστον μία πολύωρη περιπλάνηση ανάμεσα στα καπετανόσπιτα. Κοντοσταθείτε μπροστά τους και δεν είναι απίθανο κάποιος ντόπιος να σας καλέσει μέσα για ένα απογευματινό καφεδάκι στην αυλή ή μια ματιά στο εντυπωσιακό εσωτερικό τους, που θα θυμάστε για καιρό.
Ακόμα, όμως, και αν δεν σταθείτε τόσο τυχεροί, η μνήμη της φωτογραφικής μηχανής γεμίζει γρήγορα: Χρωματιστές προσόψεις, μαρμάρινες αψίδες γύρω από τις πόρτες, βοτσαλωτές αυλές γεμάτες πολύχρωμα λουλούδια, πέτρινα μπαλκόνια στολισμένα με τα παλιά ακρόπρωρα των πλοίων και κατακόκκινες κεραμοσκεπές συνθέτουν το παραδοσιακό γαλαξιδιώτικο αρχοντικό.
Μία ακόμα καταπληκτική βόλτα (που αξίζει να κάνετε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, αλλά κυρίως αργά το απόγευμα ή νωρίς το πρωί, όταν το φως είναι στα καλύτερά του) είναι η μεγάλη παραλιακή περαντζάδα που ξεκινά από την ακτή Οιάνθης με τα περίφημα ταβερνάκια της (λεπτομέρειες για τα οποία έχουμε παρακάτω) και συνεχίζει απέναντι, στους πρόποδες του πευκόφυτου λόφου που ακουμπά στη θάλασσα.
Εκεί, στο τελευταίο σημείο γαλαξιδιώτικης στεριάς που έβλεπαν τα καράβια φεύγοντας από το λιμάνι, έχει στηθεί το άγαλμα της γυναίκας του ναυτικού, που τα αποχαιρετά –ή τα υποδέχεται, αναλόγως πόσο αισιόδοξα μπορείς να ερμηνεύσεις το βλέμμα της.
Εκτός από καταπληκτική πανοραμική θέα σε ολόκληρη την νησιώτικη πολιτεία του Γαλαξιδίου, το σημείο αυτό προσφέρεται και για τις πρώτες δροσιστικές βουτιές του χρόνου, στις μικρές παραλιούλες που σχηματίζονται στα πόδια του λοφίσκου.
Μην φύγετε από το Γαλαξίδι πριν δείτε…
Το Ναυτικό Μουσείο:
Το πρώτο ναυτικό μουσείο της Ελλάδας, άνοιξε τις πόρτες του το 1928 και γέμισε το παραδοσιακό αρχοντικό που το φιλοξενεί με αντικείμενα τα οποία διηγούνται μια ιστορία που ξεκινά το 3000 π.Χ. και φτάνει στον 20ο αιώνα. Φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, ναυτικά όργανα, πίνακες καραβιών, νηολόγια, φωτογραφίες, χάρτες, μια τεράστια συλλογή γραμματοσήμων από κάθε γωνιά του κόσμου, και τα περίφημα ακρόπρωρα: Τις γυναικείες μορφές που στόλιζαν τις πλώρες των πλοίων και οι οποίες βάφονταν μαύρες αν ο καπετάνιος πέθαινε, ή τον ακολουθούσαν στο σπίτι του αν έφευγε από το πλοίο.
Τον Άγιο Νικόλαο:
Στο ψηλότερο σημείο της νησιώτικης πολιτείας του Γαλαξιδίου, ο ναός που εγκαινιάστηκε το 1902 έχει για «καμάρι του» ένα μοναδικό, επικών διαστάσεων ξυλόγλυπτο τέμπλο. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, το τέμπλο –το οποίο είναι όλο σκαλιστό, καμία δηλαδή από τις ανθρώπινες και μη φιγούρες που το συναποτελούν δεν είναι πρόσθετη ή κολλημένη επάνω του– κατασκευάστηκε το 1835-45 (ναι, χρειάστηκε δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί) από μετσοβίτες ταλιαδώρους.
Την Αγία Παρασκευή:
Δεν θα επιμέναμε ιδιαίτερα στον… θρησκευτικό τουρισμό, αν οι εκκλησίες του Γαλαξιδίου δεν ήταν τόσο ιδιαίτερες. Ο ζωγραφισμένος από τον καπετάν-Ηλία Σκούρτη στο χέρι ζωδιακός κύκλος στο πλακόστρωτο δάπεδο της Αγίας Παρασκευής του 1848, για παράδειγμα, είναι πιθανότατα μοναδικός στο είδος του. Ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι το φως του ήλιου που μπαίνει από ένα μικρό άνοιγμα στην οροφή συναντά μια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας τον ζωδιακό κύκλο, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον –όσο και ολίγον παγανιστικό– ηλιακό ρολόι στο εσωτερικό της εκκλησίας.
Σημειώστε, επίσης, το Παλιό Σχολείο στην περιοχή Κούκουνας, το οποίο είναι ένα από τα παλαιότερα σχολεία της Ελλάδας, κτισμένο επί Καποδίστρια. Το κτίριο, που έχει κηρυχθεί διατηρητέο, δεν είναι προς το παρόν επισκέψιμο –η αρχιτεκτονική του, όμως, είναι εντυπωσιακή έστω και για μια γρήγορη εξωτερική ματιά.
Πού θα μείνετε: Ξενοδοχεία και ξενώνες στο Γαλαξίδι
Βίλα Ακρόπλωρο: Κουκλίστικα, χρωματιστά σπιτάκια με παροχές που περιλαμβάνουν μεγάλη κουζίνα, σαλόνι και μπαλκονάκια με θέα στον Παρνασσό. Οι τιμές ξεκινούν από 70€ για την deluxe βίλα δύο ατόμων. Κρατήσεις πραγματοποιούνται και μέσω του Booking, από εδώ.
Studio Maistros: Όμορφα, περιποιημένα studios στο λόφο της Αγίας Τριάδας, που φιλοξενούν μετά χαράς και τα κατοικίδιά σας. Οι τιμές κυμαίνονται στα 60€ για το δίκλινο με πρωινό. Κρατήσεις και μέσω του Booking, από εδώ.
Villa Οιάνθεια: Ρομαντικά διακοσμημένα δωμάτια, με κουνουπιέρες στα κρεβάτια, χειροποίητο παραδοσιακό πρωινό και μπαλκονάκια με θέα στην θάλασσα ή τον Παρνασσό. Οι τιμές κυμαίνονται στα 55€ το δίκλινο με πρωινό. Κρατήσεις και μέσω του Booking, από εδώ.
Apopsis Zoy's Guesthouse: Στην καρδιά ενός καταπράσινου κήπου, ένα χιλιόμετρο από το Γαλαξίδι, προσφέρει ατμοσφαιρικά δωμάτια τα μπαλκονάκια των οποίων απολαμβάνουν πανοραμική θέα στη θάλασσα. Οι τιμές κυμαίνονται στα 65€ για το δίκλινο με πρωινό. Κρατήσεις πραγματοποιούνται και μέσω του Booking, από εδώ.
(Το νοστιμότερο) Φαγητό στο Γαλαξίδι
Το Μπάρκο της Μαρίτσας:
Η Μαρίτσα (σκέτο, για τους ντόπιους και τους φίλους, που μετριούνται σε χιλιάδες) σερβίρει εξαίσια θαλασσινά, αλλά και σπιτικές σπεσιαλιτέ με αποκορύφωμα τις θρυλικές της πίτες –μην χάσετε για κανένα λόγο την κολοκυθόπιτα, τα τηγανιτά καλαμαράκια που μυρίζουν θάλασσα και τα μύδια που σερβίρονται σε διάφορες βερσιόν. Υπολογίστε περί τα 15-20€ το άτομο, αναλόγως… ψαριάς και παραγγελίας.
Σκελετόβραχος:
Παραδοσιακό μεζεδοπωλείο-ουζερί, σερβίρει λαχταριστούς θαλασσινούς μεζέδες, ελάχιστα πειραγμένους –σκεφτείτε μπακαλιάρο με ξύσμα λεμονιού και ψητές γαρίδες με χοντρό αλάτι. Η χαριτωμένη αυλίτσα του είναι από μόνη της λόγος επίσκεψης, για ουζάκι και μεζέ, ακόμα και αν δεν πεινάτε πολύ. Ο λογαριασμός θα κυμανθεί στα 15-20€ το άτομο, συνοδεία του απαραίτητου ούζου.
Άλμπατρος:
Μπορεί να μην απολαμβάνει το προνόμιο της θέας στη θάλασσα, μας αποζημιώνει όμως με τις λαχταριστές σπιτικές του γεύσεις. Ειδικεύεται στα μαγειρευτά, που είναι όλα ένα κι ένα (δοκιμάστε το αφράτο παστίτσιο, τον κόκορα και τους λαχανοντολμάδες) αλλά για τους… άπιστους σερβίρει και νοστιμότατα κρεατικά στη σχάρα. Ο λογαριασμός κυμαίνεται στα 12-15€ το άτομο, με ωραίο χύμα κρασί ή τσίπουρο.
Μπεμπέλης:
Άλλο ένα ταβερνάκι «κρυμμένο» στα σοκάκια πίσω από το λιμάνι, που ό,τι χάνει σε θέα το αναπληρώνει σε γεύση. Δοκιμάστε οπωσδήποτε την φέτα με το μέλι, την σπιτική τυροκαυτερή και τη γαλαξιδιώτικη σπεσιαλιτέ που λέγεται κελέμια (κρεμμύδια γεμιστά με κιμά και μυρωδικά). Οι τιμές θα κυμανθούν στα 12-15€ το άτομο, με εξαιρετικό χύμα κρασί και παραδοσιακό γλυκάκι κερασμένο στο τέλος. Δημοσίευση | 24 Απριλίου 2014
επιμέλεια: Ηρώ Κουνάδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου