Οι εικόνες δεν είναι λιγότερο σκληρές από την κοινωνία που ζούμε. Το δολοφονημένο δελφίνι βρέθηκε σε νοτιοανατολική ερημική ακτή του νησιού σε κατάσταση αποσύνθεσης..
Με μία τρύπα από σφαίρα στα πλευρά του δεν είχε και πολλή τύχη στη συνάντησή του με τον υπάνθρωπο που βρήκε τον πλέον πολιτισμένο τρόπο να εκτονωθεί για τα τρύπια του δίχτυα ή την ψαριά που δεν τελεσφόρησε.
Επιβεβαιώνοντας τους νόμους της ηθικής εντροπίας πως από νεκρό νου μόνο θάνατος και σαπίλα ξεχύνεται.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται πανηγυρικά, πότε δελφίνι και πότε χελώνα, πάντα ένας υπάνθρωπος νομίζει ότι διαφεντεύει πολλά περισσότερα από αυτά που του ανήκουν: τη θάλασσα, τον ουρανό, τις βουνοκορφές, τις ζωές των άλλων.
Αυτή η κουλτούρα του νεοτσιφλικά, είτε απαίδευτος ψαράς, είτε επικίνδυνος αιρετός, είτε νεοέλληνας Κροίσος λέγεται αυτός, έρχεται σαν εφιάλτης σε κάθε ονειροπόληση ότι ο κόσμος αλλάζει.
Κι όπως γραφόταν εδώ, δυο χρόνια πριν, στα γεννοφάσκια αυτού του ιστολογίου:
“Είναι άραγε ο ίδιος ψαράς που ξεχύθηκε πριν λίγα χρόνια στη θύελλα να σώσει ανθρώπινες ψυχές του "Σάμινα"; Πώς γίνεται στην καθημερινότητά τους οι άνθρωποι να είναι μεταξύ τους συγκαταβατικοί, υπομονετικοί, ανεκτικοί, ανθρώπινοι και στην επαφή τους με τα ζώα να είναι άξεστοι, αχόρταγοι, άπληστοι, χυδαίοι, μοβόροι, σωστά κτήνη;”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου