Όχι, ο τίτλος δεν είναι μία ακόμη δημοσιογραφική υπερβολή. Μια γρήγορη ματιά στο πρόγραμμα της νεοσύστατης Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, που εγκαινιάστηκε πριν από λίγες μέρες, αρκεί για να σε ταξιδέψει λίγους μήνες πίσω στον χρόνο, στα θέατρα της Πειραιώς, το Ηρώδειο, το Ρεξ και τους άλλους χώρους του Φεστιβάλ Αθηνών...
Ονόματα όπως αυτά των Victoria Chaplin και Jean Baptiste Thiérrée, Guy Cassiers, Krzysztof Warlikowski, Josef Nadj, Alvis Hermanis, Kronos Quartet, Ivo Van Hove, αλλά και των «δικών μας» Μανταφούνη, Στάθη Λιβαθινού, Rootless Root, adLibDances, Καμεράτας, Γιάννη Σκουρλέτη, Ορχήστρας των Χρωμάτων παρελαύνουν στις χρωματιστές σελίδες ενός προγράμματος που μυρίζει… καλοκαίρι.
Στα εγκαίνια της Στέγης, εν μέσω αστραφτερών φλας, χειροκροτημάτων, ποτηριών σαμπάνιας και επιφωνημάτων θαυμασμού –τα οποία προκαλούσε η τουλάχιστον εντυπωσιακή αρχιτεκτονική του κτιρίου– ο Πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, Αντώνης Σ. Παπαδημητρίου, μιλούσε για ένα κινέζικο ρητό που θέλει «το κενό ανάμεσα στα χείλη να είναι σημαντικότερο ακόμα κι απ’ το φλιτζάνι του τσαγιού». Τουτέστιν, σημαντικότερη από την προσφορά είναι η ανάγκη. Κι αν στην Αθήνα δεν υπήρχε η ανάγκη, οι παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών δεν θα ήταν sold out κάθε καλοκαίρι.
«Δεν είμαστε από αυτούς που αντιμετωπίζουν την πληθώρα επιλογών ως εμπόδιο.
Εκεί που άλλοι βλέπουν μόνο καταιγισμό, εμείς στο Ίδρυμα Ωνάση βλέπουμε μια πολιτισμική έκρηξη.
Έχουμε μια Ελλάδα που σφύζει κυριολεκτικά από καταπιεσμένη πολλές φορές πολιτισμική ζωή. Όποια πέτρα και να σηκώσεις, κάτι γίνεται. Ακριβώς, όμως, αυτό είναι και το πρόβλημα που η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών θέλει να αντιμετωπίσει.
Να πάψει ειδικά ο ελληνικός πολιτισμός να είναι κάτω από μία πέτρα» τονίζει ο δρ. Παπαδημητρίου.
Έχουμε μια Ελλάδα που σφύζει κυριολεκτικά από καταπιεσμένη πολλές φορές πολιτισμική ζωή. Όποια πέτρα και να σηκώσεις, κάτι γίνεται. Ακριβώς, όμως, αυτό είναι και το πρόβλημα που η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών θέλει να αντιμετωπίσει.
Να πάψει ειδικά ο ελληνικός πολιτισμός να είναι κάτω από μία πέτρα» τονίζει ο δρ. Παπαδημητρίου.
Ένα κτίριο που ήθελε να γίνει στέγη
Αν έτυχε να ανηφορίσετε βράδυ την Λεωφόρο Συγγρού τις τελευταίες εβδομάδες, αποκλείεται να μην το έχετε προσέξει: ένα σχεδόν διάφανο, ορθογώνιο κτίριο με μαρμάρινες, οριζόντιες λωρίδες να διαπερνούν την πρόσοψή του, μισο-αποκαλύπτοντας το ολόφωτο, ακόμη εντυπωσιακότερο, εσωτερικό του.
Η πρωτότυπη σύλληψη της πρόσοψης της Στέγης λειτουργεί «σαν σκηνικό που εναλλάσσεται, προσδίδοντας αίσθηση μυστηρίου στο κτίριο» όπως εξηγούν οι εμπνευστές του γαλλικού αρχιτεκτονικού γραφείου Architecture Studio. «Κατά τη διάρκεια της ημέρας οι λευκές οριζόντιες «περσίδες» ανακλούν το έντονο αττικό φως προκαλώντας από μακριά την εντύπωση ενός ελαφρού κυματισμού, ενώ τη νύχτα –όταν οι μαρμάρινες λωρίδες φωτίζονται διαφορετικά– η εικόνα αντιστρέφεται, επιτρέποντας να εμφανιστεί το εσωτερικό του κτιρίου και να αποκαλυφθεί το θερμό κέλυφος που περιβάλλει τις αίθουσες των εκδηλώσεων».
Το θερμό αυτό κέλυφος είναι, ουσιαστικά, το δεύτερο «περίβλημα» του κτιρίου, ξύλινο αυτή τη φορά, που αγκαλιάζει τα δύο αμφιθέατρα της Στέγης, αφήνοντας κενό χώρο να μεσολαβήσει από εκεί που τελειώνει μέχρι εκεί που ξεκινά η γυάλινη πρόσοψη του κτιρίου –κάπως σαν ένα δώρο μέσα στο δώρο.
Μέσα από το δεύτερο αυτό περίβλημα, τα δύο αμφιθέατρα, συνολικής χωρητικότητας χιλίων θεατών, είναι ό,τι ακριβώς θα περιμένατε από ένα θέατρο διεθνών προδιαγραφών. Προσεκτικά μελετημένη ακουστική, θεατρικοί φωτισμοί που υπογράφει ο James Morse της εταιρείας Light & Design Associates, που εδρεύει στο Λονδίνο (ειρήσθω εν παρόδω, ο αρχιτεκτονικός φωτισμός ολόκληρου του κτιρίου σχεδιάστηκε από την εταιρία Ελευθερία Ντεκώ και Συνεργάτες), τεράστια σκηνή, φουτουριστικοί εξώστες, εντυπωσιακά καθίσματα.
Πέρα από τις δύο κύριες αίθουσες, η Στέγη φιλοξενεί μία αίθουσα εκθέσεων και διαλέξεων, έναν εκθεσιακό χώρο 700 τετραγωνικών μέτρων, και ελεύθερους, ανοιχτούς χώρους για μικρότερες εκθέσεις αλλά και συναντήσεις σε όλους τους ορόφους. Ειδική μνεία αξίζει το Liquid Sky του ισογείου, έργο της Αιμιλίας Παπαφιλίππου (φωτό) ένας ιδιαίτερος, αρτιστίκ χώρος που κινείται στα όρια μεταξύ bar και φουαγιέ –αλλά δεν είναι τίποτα από τα δύο– με χαμηλό φωτισμό που φιλοδοξεί να γίνει το σημείο συνάντησης λίγο πριν και λίγο μετά την παράσταση, τη συναυλία ή την έκθεση, εντός της Στέγης.
Το εντυπωσιακό bar café restaurant του 6ου ορόφου, τέλος, που αναμένεται να ανοίξει τις πόρτες του στις αρχές του 2011, ολοκληρώνει την βόλτα στους έξι ορόφους της Στέγης. Το αίθριο του εστιατορίου, με τη μοναδική θέα στην πόλη, την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό, οδεύει ολοταχώς προς την κορυφή της επόμενης καλοκαιρινής λίστας με τις αγαπημένες ταράτσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου