Η σημασία των κινημάτων που γεννήθηκαν το 2011
Παγκόσμια ημέρα «αγανάκτησης» και μαζικών διαδηλώσεων σε δεκάδες πόλεις του κόσμου, «Indignados», «Οccupy Wall Street», επεισόδια στη Βρετανία, Αραβική άνοιξη, αποτελούν σημεία αναφοράς και έντονης κοινωνικής κινητοποίησης μέσα στο 2011, δείχνοντας ότι αν μη τι άλλο, το ποτήρι ξεχείλισε και με αφορμή τα μέτρα λιτότητας, που σαρώνουν.....
,,,,,,το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, οι πολίτες δείχνουν, επιτέλους, εμπράκτως, την αποδοκιμασία τους στην ισχύουσα οικονομικοπολιτική πραγματικότητα.
Στις αρχές του 2011, η Αραβική άνοιξη, με διαδοχικές εξεγέρσεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής, πραγματοποιήθηκε, όχι τόσο με την οικονομία στο επίκεντρο, όσο με τα αυταρχικά καθεστώτα, που για δεκαετίες, πολλές φορές, κρατούσαν τον λαό στο περιθώριο.
Το αποτέλεσμα της αραβικής άνοιξης παραμένει αμφιλεγόμενο, αφού παρά την αρχική αισιοδοξία που έφερε η ανατροπή Μπεν Άλι στην Τυνησία και Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, η πραγματική άνοιξη δεν ήρθε στις ζωές των ανθρώπων.
Αμέσως μετά, ήρθαν στην επικαιρότητα οι Ισπανοί Αγανακτισμένοι (Indignados), οι οποίοι ουσιαστικά ήταν το πρώτο κίνημα σε δυτική χώρα, που έβαλε στόχο το οικονομικοπολιτικό σύστημα, εξαιτίας των μέτρων λιτότητας, του «καλπασμού» της ανεργίας και των ζοφερών προοπτικών των νέων ατόμων. Η Ισπανία ήταν η αρχή, με το κίνημα να μεταφέρεται σε αρκετές χώρες, όπως και στην Ελλάδα.
Σειρά πήρε το καλοκαίρι η «έκρηξη» στη Βρετανία, με τα βίαια επεισόδια να σημειώνονται σε μία ιδιαίτερα «αδρανή» χώρα, από άποψη κινητοποιήσεων, με τη λιτότητα όμως να αρχίζει να γίνεται αισθητή στο «πετσί» των πολιτών (περικοπή δημοσίων δαπανών και απολύσεις, αύξηση στα πανεπιστημιακά δίδακτρα).
Αμέσως μετά, στην αρχή του φθινοπώρου, εμφανίστηκε το κίνημα των «Καταληψιών της Wall Street» (Οccupy Wall Street) στηλιτεύοντας το κορπορατικό καθεστώς στις ΗΠΑ και κατακρίνοντας τράπεζες, επιχειρηματικούς κολοσσούς και την «υποταγή» των πολιτικών παραγόντων σε αυτούς, την ώρα πού, το ποσοστό φτωχών και αστέγων ανεβαίνει.
Η λιτότητα και η επιδημία περικοπών, κυρίως κρατικών δαπανών και κοινωνικών παροχών, είναι απόρροιες της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης που «γεννήθηκε» το 2008 στις ΗΠΑ. Κακά τα ψέματα, οι διαμαρτυρίες δεν άρχισαν με βάση ιδεολογικούς παράγοντες, αλλά όταν ο κόσμος -στις δυτικές χώρες- κατάλαβε και συνειδητοποίησε ότι απειλείται και καταστρέφεται ο τρόπος, με τον οποίον καλώς ή κακώς είχε συνηθίσει να ζειέως τώρα. Παράλληλα, μεγάλο ποσοστό των απανταχού «αγανακτισμένων» βλέπει αδιέξοδα παντού, μη μπορώντας πλέον, να εξασφαλίσει ούτε τα βασικά αγαθά.
Όσον αφορά τους νέους ανθρώπους, βρέθηκαν, να είναι αναγκασμένοι να πληρώσουν τα «σπασμένα» ενός άδικου νομισματικού συστήματος, βλέποντας τις επιλογές τους για το μέλλον και για την πορεία τους να λιγοστεύουν.
Εξάλλου και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (πόσο μάλλον στη Μέση Ανατολή) η έννοια της διατήρησης του κοινωνικού συμβολαίου, κατά τα πρότυπα του Ρουσώ φαίνεται ως... ανέκδοτο, με τις πολιτικές ηγεσίες να αποτελούν στόχο των διαμαρτυρομένων, διότι αποφασίζουν βάσει συμφερόντων (επιχειρηματικών) και όχι για το κοινό καλό.
Ακόμα και αν δεν χαρακτηρίζονται από οργάνωση, συγκεκριμένη δομή, αποκρυσταλλωμένους στόχους, τα κινήματα και οι τάσεις που γεννήθηκαν μέσα στο 2011 δείχνουν ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να σταματήσουν αυτούς που αποφασίζουν γι' αυτούς, ξυπνώντας από το λήθαργο του καταναλωτισμού και των παγκοσμιοποιημένων οικονομικών προτύπων.
Η μαζικότητα της διαμαρτυρίας και της αποδοκιμάσίας είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρα, αφού ενισχύεται η άποψη, ότι το ισχύον οικονομικό και πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει, με μια αλλαγή, με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι τις αγορές, είναι επιβεβλημένη.
Εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν και πληρώνουν την παγκόσμια κρίση χάνοντας τα σπίτια τους, τη δουλειά τους, πληρώνοντας για αμαρτωλές τράπεζες και επενδυτικούς ομίλους, για λεφτά που δεν υπήρξαν ποτέ(!) καθώς και για εσφαλμένους πολιτικούς χειρισμούς που έφεραν σε δραματική θέση το παρόν και το μέλλον αυτών και των παιδιών τους. Το ποτήρι έχει γεμίσει από καιρό. Τώρα φαίνεται πως ξεχείλισε...
του Βαγγέλη Βιτζηλαίου//http://newpost.gr
,,,,,,το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, οι πολίτες δείχνουν, επιτέλους, εμπράκτως, την αποδοκιμασία τους στην ισχύουσα οικονομικοπολιτική πραγματικότητα.
Στις αρχές του 2011, η Αραβική άνοιξη, με διαδοχικές εξεγέρσεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής, πραγματοποιήθηκε, όχι τόσο με την οικονομία στο επίκεντρο, όσο με τα αυταρχικά καθεστώτα, που για δεκαετίες, πολλές φορές, κρατούσαν τον λαό στο περιθώριο.
Το αποτέλεσμα της αραβικής άνοιξης παραμένει αμφιλεγόμενο, αφού παρά την αρχική αισιοδοξία που έφερε η ανατροπή Μπεν Άλι στην Τυνησία και Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, η πραγματική άνοιξη δεν ήρθε στις ζωές των ανθρώπων.
Αμέσως μετά, ήρθαν στην επικαιρότητα οι Ισπανοί Αγανακτισμένοι (Indignados), οι οποίοι ουσιαστικά ήταν το πρώτο κίνημα σε δυτική χώρα, που έβαλε στόχο το οικονομικοπολιτικό σύστημα, εξαιτίας των μέτρων λιτότητας, του «καλπασμού» της ανεργίας και των ζοφερών προοπτικών των νέων ατόμων. Η Ισπανία ήταν η αρχή, με το κίνημα να μεταφέρεται σε αρκετές χώρες, όπως και στην Ελλάδα.
Σειρά πήρε το καλοκαίρι η «έκρηξη» στη Βρετανία, με τα βίαια επεισόδια να σημειώνονται σε μία ιδιαίτερα «αδρανή» χώρα, από άποψη κινητοποιήσεων, με τη λιτότητα όμως να αρχίζει να γίνεται αισθητή στο «πετσί» των πολιτών (περικοπή δημοσίων δαπανών και απολύσεις, αύξηση στα πανεπιστημιακά δίδακτρα).
Αμέσως μετά, στην αρχή του φθινοπώρου, εμφανίστηκε το κίνημα των «Καταληψιών της Wall Street» (Οccupy Wall Street) στηλιτεύοντας το κορπορατικό καθεστώς στις ΗΠΑ και κατακρίνοντας τράπεζες, επιχειρηματικούς κολοσσούς και την «υποταγή» των πολιτικών παραγόντων σε αυτούς, την ώρα πού, το ποσοστό φτωχών και αστέγων ανεβαίνει.
Η λιτότητα και η επιδημία περικοπών, κυρίως κρατικών δαπανών και κοινωνικών παροχών, είναι απόρροιες της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης που «γεννήθηκε» το 2008 στις ΗΠΑ. Κακά τα ψέματα, οι διαμαρτυρίες δεν άρχισαν με βάση ιδεολογικούς παράγοντες, αλλά όταν ο κόσμος -στις δυτικές χώρες- κατάλαβε και συνειδητοποίησε ότι απειλείται και καταστρέφεται ο τρόπος, με τον οποίον καλώς ή κακώς είχε συνηθίσει να ζειέως τώρα. Παράλληλα, μεγάλο ποσοστό των απανταχού «αγανακτισμένων» βλέπει αδιέξοδα παντού, μη μπορώντας πλέον, να εξασφαλίσει ούτε τα βασικά αγαθά.
Όσον αφορά τους νέους ανθρώπους, βρέθηκαν, να είναι αναγκασμένοι να πληρώσουν τα «σπασμένα» ενός άδικου νομισματικού συστήματος, βλέποντας τις επιλογές τους για το μέλλον και για την πορεία τους να λιγοστεύουν.
Εξάλλου και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (πόσο μάλλον στη Μέση Ανατολή) η έννοια της διατήρησης του κοινωνικού συμβολαίου, κατά τα πρότυπα του Ρουσώ φαίνεται ως... ανέκδοτο, με τις πολιτικές ηγεσίες να αποτελούν στόχο των διαμαρτυρομένων, διότι αποφασίζουν βάσει συμφερόντων (επιχειρηματικών) και όχι για το κοινό καλό.
Ακόμα και αν δεν χαρακτηρίζονται από οργάνωση, συγκεκριμένη δομή, αποκρυσταλλωμένους στόχους, τα κινήματα και οι τάσεις που γεννήθηκαν μέσα στο 2011 δείχνουν ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να σταματήσουν αυτούς που αποφασίζουν γι' αυτούς, ξυπνώντας από το λήθαργο του καταναλωτισμού και των παγκοσμιοποιημένων οικονομικών προτύπων.
Η μαζικότητα της διαμαρτυρίας και της αποδοκιμάσίας είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρα, αφού ενισχύεται η άποψη, ότι το ισχύον οικονομικό και πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει, με μια αλλαγή, με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι τις αγορές, είναι επιβεβλημένη.
Εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν και πληρώνουν την παγκόσμια κρίση χάνοντας τα σπίτια τους, τη δουλειά τους, πληρώνοντας για αμαρτωλές τράπεζες και επενδυτικούς ομίλους, για λεφτά που δεν υπήρξαν ποτέ(!) καθώς και για εσφαλμένους πολιτικούς χειρισμούς που έφεραν σε δραματική θέση το παρόν και το μέλλον αυτών και των παιδιών τους. Το ποτήρι έχει γεμίσει από καιρό. Τώρα φαίνεται πως ξεχείλισε...
του Βαγγέλη Βιτζηλαίου//http://newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου