Στην αρχή οι πρώτες 15 βέσπες που κατασκευάστηκαν, το 1946, είχαν ιπποδύναμη 3,5 άλογα, διέθεταν τρεις ταχύτητες και «περιδιάβαιναν» τους δρόμους της πόλης με περίπου 60 χιλιόμετρα/ώρα. Credit: Bernard Latzko/Flickr...
-----------------------
Υπάρχει μια Vespa στο γκαράζ του πατέρα μου. Την είχε αγοράσει την εποχή που τα σέντερ φορ για να ξεμπουκώσουν από την προπόνηση κάπνιζαν δυο πακέτα Καρέλια άφιλτρα και τα μαστόρια στα συνεργεία, μπρος στα ωραία οπίσθια, σφύριζαν μελωδίες του Γιάννη Βογιατζή. Κατά καιρούς τη μαστόρευε, έκανε τις βόλτες του και μετά πάλι πίσω στο γκαράζ. «Ερωμένη» α λα καρτ. Όταν και όποτε…
Πριν από λίγα χρόνια, με φώναξε στο πατρικό. Ήθελε να μου «κληροδοτήσει» το «εργαλείο»: Μια Vespa P 200 E. «Δική σου. Γέρασα, δεν έχω κουράγιο να την καβαλάω πια. Και λυπάται η ψυχή μου να τη βλέπω να αργοπεθαίνει, αραχνιασμένη στο γκαράζ».
Έτσι, με τις ευλογίες ενός φανατικού «βεσπάκια» που ξεκαβάλησε οριστικά, βρέθηκα να κοιτώ σαν χάνος την πρασινωπή «κουκλίτσα» του. Δεν είχα ιδέα τι να την κάνω. Ποτέ δεν είχα Vespa, ούτε και τις συμπάθησα στο παρελθόν. Παρά την πλύση εγκεφάλου περί της στυλιστικής της διαχρονικότητας, στα μάτια μου φάνταζε πάντα σαν ένας υπερμεγέθης μπόγος με μικροσκοπικές ρόδες.
«Είσαι ανόητος, όποιος δεν αγαπά τη Vespa, δεν αγαπά τις μοτοσικλέτες…», έλεγε κατ’ υπερβολή ο μπάρμπα-Γιάννης, προσπαθώντας να με πείσει. Μάταια… Τι κι αν στις «διαφωνίες» μας ανέσυρε σκηνές από τις «Διακοπές στη Ρώμη» ή τη φελινική «Ντόλτσε Βίτα», το αποτέλεσμα ήταν ένα και το αυτό: Δεν μπορούσα να καταλάβω την αγάπη του για αυτό το παλιομοδίτικο δίκυκλο.
----------------------
Όπως και να ’χει, ήταν δικό μου πια. Και κατόπιν παρότρυνσης ενός νεο-βεσπάκια φίλου, ο οποίος «κεραυνοβολήθηκε» μόλις την είδε, αποφασίσαμε να την πάμε σε ένα μάστορα. «Κοίτα καλοδιατηρημένη είναι σχετικά. Προς το παρόν δεν χρειάζεται κάτι.
Να ’χεις μόνο ένα μπουζάκι πάντα πάνω σου και όλα καλά. Είναι σκυλιά αυτά τα μηχανάκια…», ήταν το πόρισμα. Δεδομένου, ότι στο παρελθόν έχουν «επιβιώσει» πανηγυρικώς από ράλι Ντακάρ έως το γύρο του κόσμου συντροφεύοντας παθιασμένους ταξιδευτές, ο χαρακτηρισμός «σκυλιά», φάνταζε εύστοχος. Δεν ήξερα, όμως, πολλά άλλα για του λόγου της.
Έτσι, αναζήτησα πληροφορίες. Η ιστορία της Vespa ξεκινά το 1946. Ο Ρινάλντο Πιάτζιο διατηρεί μια εταιρεία κατασκευής μικρών σκαφών, λεωφορείων, τρένων και βαγονιών, όμως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον βρίσκει με χιλιάδες οικονομικά προβλήματα στη ρημαγμένη Ιταλία. Ο γιος του, Ενρίκο Πιάτζιο, είναι ένας ανήσυχος νους με διαρκείς τάσεις πειραματισμού. Μετά τον πόλεμο προτείνει στον εφευρέτη ελαφρών αεροσκαφών της εταιρείας, Κοραντίνο Ντ’ Ασκάνιο, να σχεδιάσουν ένα εύχρηστο, οικονομικό και μικρό δίκυκλο, το οποίο θα αποτελέσει το πιο φθηνό μέσο μεταφοράς στα αστικά κέντρα.
Ο πολύπειρος μηχανικός κατασκευάζει έναν σχετικά απλό κινητήρα, στον πίσω τροχό, τοποθετεί τις ταχύτητες ώστε να αλλάζουν με το χέρι, ενώ το πρωτότυπο διαθέτει ένα άνετο κάθισμα για δυο άτομα. Μόλις ο Πιάτζιο ακούει τον κινητήρα να δουλεύει, του λέει «… κάνει σαν σφήκα (=vespa)». Το ταξίδι ενός μύθου ξεκινά…
Δεν είχα ιδέα τι να την κάνω. Ποτέ δεν είχα Vespa, ούτε και τη συμπάθησα στο παρελθόν.
Στα μάτια μου φάνταζε πάντα σαν ένας υπερμεγέθης μπόγος με μικροσκοπικές ρόδες
Στην αρχή οι πρώτες 15 βέσπες που κατασκευάστηκαν, το 1946, είχαν ιπποδύναμη 3,5 άλογα, διέθεταν τρεις ταχύτητες και «περιδιάβαιναν» τους δρόμους της πόλης με περίπου 60 χιλιόμετρα/ώρα. Με τα χρόνια βέβαια, η παραγωγή άγγιξε «διαστημικά» μεγέθη και η Vespa εδραιώθηκε για τα καλά τόσο στην αγορά της Ιταλίας (σε σημείο που πολλοί αποκαλούσαν τη χώρα vespa country) όσο και διεθνώς –το ιταλικό σινεμά συνέβαλε εξόχως αποτελεσματικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Το 2006, ο Τζιόρτζιο Σάρτι, για να τιμήσει τα 60 χρόνια από την πρώτη Vespa, έγραψε ένα βιβλίο στο οποίο παρουσίαζε κάθε ένα από τα περίπου 150 μοντέλα που είχε κυκλοφορήσει η ιταλική εταιρεία. Ένα πραγματικό «ευαγγέλιο» για τους λάτρεις της, με πλήθος πληροφοριών, εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό και άγνωστες ιστορίες για όλα τα «ιδιαίτερα» μοντέλα της Piaggio, που στο πέρασμα του χρόνου έμελλε να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της ελευθερίας πάνω στους δυο τροχούς.
Σήμερα, οι old school «βεσπάκηδες» νοσταλγούν αυτά τα παλαιότερα μοντέλα, πιστεύοντας ότι οι νεο-vintage κυρίες που κυκλοφορεί η εταιρεία δεν διαθέτουν πια την ποιότητα του παρελθόντος, ότι είναι «ζημιάρικες» και πληρώνεις μονάχα τον cool αέρα τους. Αντιθέτως, οι γερασμένες «σφήκες» του χθες συνεχίζουν να «ζουζουνίζουν» ακάθεκτες και το μόνο που χρειάζονται είναι ένα μπουζί και αγάπη. Είχες δίκιο, ρε πατέρα τελικά…
Μόλις ο Ενρίκο Πιάτζιο άκουσε τον κινητήρα να δουλεύει, είπε «… κάνει σαν σφήκα (=vespa)». Το ταξίδι ενός μύθου είχε μόλις ξεκινήσει… Credit: Luz Bratzer/Flickr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου