Οι 10 μεγαλύτερες αδικίες στην ιστορία των Όσκαρ

Έστω ότι είστε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, αυτής της «εκλεκτής κάστας» που ψηφίζει για τα πολύτιμα χρυσά αγαλματίδια...

Είναι λοιπόν ώρα να ψηφίσετε την καλύτερη ταινία της χρονιάς. Και έχετε μπροστά σας το «Rocky», τον γνωστό μποξέρ με τη μορφή του Σταλόνε και τον «Ταξιτζή» του Σκορσέζε με την αξεπέραστη φιγούρα του Ντε Νίρο. Τι θα ψηφίζατε; 

Είμαστε σίγουροι, όσο κι αν απολαύσατε τις περιπέτειες του Σταλόνε, ότι θα ψηφίζατε τον Ταξιτζή με κλειστά τα μάτια. Κι όμως, η γλυκύτατη κατά τα άλλα Ακαδημία βράβευσε τον Rocky. Και δεν είναι η μόνη «αδικία» στην οποία έχει υποπέσει. Δείτε παρακάτω τις δέκα πιο… τρανταχτές. 

*Το «Singin in the Rain» δεν χρίζεται καλύτερη ταινία το 1953 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν είναι καν υποψήφιο. Κι αν πιστεύετε πως αυτό οφείλεται στον σκληρό ανταγωνισμό εκείνη την χρονιά, μάθετε πως το χρυσό αγαλματίδιο έλαβε η ταινία «The Greatest Show on Earth». Σωστά: Ούτε που θυμάστε περί ποίας πρόκειται. Για την Ιστορία, είναι μια δραμεντί του Σεσίλ ΝτεΜιλ με τον James Stewart στον ρόλο ενός κλόουν. Κι όμως, η ταινία που δεν προτάθηκε καν εκείνη τη χρονιά, σήμερα βρίσκεται σε κάθε λίστα με τα μεγαλύτερα αριστουργήματα όλων των εποχών. 

*Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ δεν παίρνει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας το 1959 

Για την ακρίβεια, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ δεν το έλαβε ποτέ. Η μεγαλύτερη ευκαιρία της Ακαδημίας να διορθώσει την αβλεψία της προς έναν από τους μεγαλύτερους μάστορες της έβδομης τέχνης δόθηκε το 1959, όταν ο τελευταίος δημιούργησε το απόλυτο αριστούργημά του, την ταινία «Vertigo». 

Κι όμως, για την σήμερα χρισμένη από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς φορείς ως καλύτερη ταινία όλων των εποχών, ο θείος Άλφι δεν ήταν καν υποψήφιος. Η ταινία προτάθηκε μόνο στις κατηγορίες Καλύτερων Σκηνικών και Καλύτερου Ήχου, ενώ το βραβείο σκηνοθεσίας πήγε στον Vincente Minnelli για την ταινία «Gigi». 

Ο Χίτσκοκ προτάθηκε όσο ζούσε πέντε φορές για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, αλλά τελικά η Ακαδημία πρόλαβε να τον τιμήσει τουλάχιστον με ένα ειδικό βραβείο για το σύνολο του έργου του, μια χρονιά πριν τον θάνατό του. Εκείνος έβγαλε τον συντομότερο λόγο στην Ιστορία των βραβείων: Είπε απλά «Ευχαριστώ». 

*Ο Stanley Kubrick αγνοείται επιδεικτικά το 1969 

Είναι εκείνη η χρονιά που ο Kubrick (τουλάχιστον) προτάθηκε για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για το μεγάλο του αριστούργημα «2001: A Space Odyssey». Κι όμως, με το αγαλματίδιο εκείνη τη βραδιά έφυγε ο Carol Reed για την δουλειά του στην ταινία «Oliver», μια διασκευή της γνωστής ιστορίας του Όλιβερ Τουίστ σε μορφή μιούζικαλ. Την θυμάται κανείς; Να σημειώσουμε ότι το «Oliver!» έλαβε και το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας – σε αυτή την κατηγορία, το έπος του Kubrick έλαμπε διά της απουσίας του. 

*Το «Rocky» παίρνει το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας το 1977 

Για να εξηγούμαστε: Δεν έχουμε τίποτα εναντίον του Rocky. Ίσα-ίσα, την απολαύσαμε ξανά και ξανά, και την απολαμβάνουμε ακόμα. Αλλά το να λάβει το Όσκαρ της Καλύτερης ταινίας της χρονιάς, σε ένα έτος που συνυποψήφιές της ήταν ο «Ταξιτζής» του Σκορσέζε με τον Ρόμπερτ Ντε νίρο και το «Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου» του Άλαν Πάκουλα με τον Ντάστιν Χόφμαν, είναι λιγάκι... «τραβηγμένο» (για να το θέσουμε ευγενικά). 

*Ο Quentin Tarantino χάνει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας το 1995 

Προφανώς θύμα του «ρεύματος» που είχε εκείνη τη χρονιά η ταινία «Forrest Gump», ο Tarantino έχασε το αγαλματίδιο της σκηνοθεσίας από τον Robert Zemeckis, με την μάλλον προβλέψιμη και ακαδημαϊκή προσέγγισή του. Κάπως έτσι, ο σκηνοθέτης που όρισε το μεταμοντέρνο ρεύμα των ‘90s και τάραξε τα νερά του σινεμά με το «Pulp Fiction» εκείνη τη χρονιά αρκέστηκε στο Όσκαρ Καλύτερου σεναρίου. 

*Το Brokeback Mountain χάνει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2006 

Πρόκειται περισσότερο για έκπληξη παρά για αδικία, γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι μάλλον ζήτημα… γούστου, αλλά εκείνη τη χρονιά όλο το Hollywood ήταν 100% σίγουρο ότι το Όσκαρ θα πήγαινε κατευθείαν στην αγκαλιά του Ang Lee.

Αντ’ αυτού, ένα μεγάλο outsider τερμάτισε πρώτο: Το σπονδυλωτό «Crash» του Paul Haggis με την Sandra Bullock. Και μπορεί να θεωρήθηκε εκ των υστέρων μια πολύ καλή ταινία, αλλά το ανοιχτό στόμα του Τζακ Νίκολσον την στιγμή της ανακοίνωσης του βραβείου αποδεικνύει ότι σίγουρα η βράβευσή του αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη. 

*Ο Steven Spielberg χάνει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας το 1982

Έχει παραδώσει μία από τις πιο απολαυστικές του ταινίες, το «Raiders of the lost Ark», έχει δημιουργήσει hype για τον Indiana Jones που διατηρείται ακόμη και σήμερα και φτάνει μέχρι τα Όσκαρ, όπου χάνει από την ταινία «Reds» του Warren Beatty. 

Επρόκειτο για το ντεμπούτο του τελευταίου, που εμπεριείχε όλα τα «μεγάλα ιδανικά» που αγαπά να βλέπει στην οθόνη η Ακαδημία, με αποτέλεσμα να την προτείνει σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες (περιλαμβανομένων αυτών της Καλύτερης ταινίας και των τεσσάρων ρόλων). Κάπως έτσι όμως, έμεινε αδικημένη η σπουδαιότερη ίσως κινηματογραφική περιπέτεια όλων των εποχών. 

*Μεγάλοι καλλιτέχνες που δεν πήραν ποτέ Όσκαρ (ανεξαρτήτως χρονιάς) 

Κάποιοι ηθοποιοί μπορούν να δηλώσουν ευχαριστημένοι και με το παραπάνω από την Ακαδημία. Η Meryl Streep φέτος έλαβε την 17η υποψηφιότητά της, ο Jack Nicholson έχει αποσπάσει άλλες 12, ενώ οι Pacino, Brando και O’Toole έχουν αποσπάσει από οκτώ υποψηφιότητες έκαστος. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μορφές, που ενώ περιλαμβάνονται στις λίστες με τους κορυφαίους ερμηνευτές όλων των εποχών, δεν κατάφεραν (ή δεν πρόλαβαν) ποτέ να πάρουν το βαρύτιμο χρυσό αγαλματίδιο. 

Μιλάμε για τους Marilyn Monroe, Cary Grant και James Dean, που άφησαν εποχή με τους ρόλους που υποδύθηκαν. Και μπορεί η πρώτη και ο τελευταίος να μας αποχαιρέτισαν νωρίς, αλλά δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την κατάφωρη αδικία προς τον Grant, το «χρυσό» παιδί της εξίσου χρυσής εποχής του Hollywood, που πρωταγωνίστησε ούτε λίγο ούτε πολύ σε 77 ταινίες, αλλά για καμία δεν κρίθηκε ικανός βράβευσης. 

Τουλάχιστον – όπως γίνεται συνήθως – η αδικία εξισορροπήθηκε ελαφρώς με ένα τιμητικό βραβείο που του απονεμήθηκε για το σύνολο του έργου του το 1970, όταν ο ίδιος ήταν 65 ετών. 

  

Sources of Information: in2life