Το πρώτο μουντιάλ μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο διεξήχθη στη Βραζιλία και στιγματίστηκε από τις αυτοκτονίες δεκάδων Βραζιλιάνων, οι οποίοι δεν άντεξαν την ήττα της ομάδας τους, στον άτυπο τελικό, από την Ουρουγουάη και την απώλεια του παγκοσμίου κυπέλλου...
Η δραματική αυτή ιστορία, σε συνδυασμό με την «τιμωρία» του τότε πορτιέρο της Σελεσάο Μοασίρ Μπαρμπόσα ο οποίος «καταδικάστηκε» στο περιθώριο μέχρι το θάνατό του λόγω του δεύτερου γκολ που δέχθηκε και το οποίο στέρησε από την ομάδα του τον τίτλο, αλλά και επειδή σε μια ρατσιστική την εποχή εκείνη Βραζιλία, τύχαινε να είναι μαύρος, επισκίασε την άρνηση της Ινδίας να συμμετέχει στο τουρνουά, για λόγο που στις μέρες μας φαντάζει αστείος.
Η Ινδία δεν έχει καταφέρει ποτέ να συμμετάσχει σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου, όμως εκείνη τη χρόνια είχε πάρει την πρόκριση, επειδή από τη διοργάνωση αποσύρθηκαν οι Φιλιππίνες, η Ινδονησία και η Βιρμανία. Στο παγκόσμιο κύπελλο του 1950 αγωνίστηκαν τελικά μόνο 13 ομάδες και όχι 16 όπως ήταν προγραμματισμένο, καθώς δύο ομάδες και η Ινδία δεν ταξίδεψαν ποτέ στη χώρα του καφέ. Όλες επικαλέστηκαν οικονομικούς λόγους, αφού ένα τέτοιο ταξίδι την εποχή εκείνη ήταν απαγορευτικό, ωστόσο η περίπτωση της Ινδίας ήταν διαφορετική.
Σύμφωνα με τη FIFA, οι Ινδοί αποφάσισαν να μην συμμετάσχουν στο παγκόσμιο κύπελλο, γιατί δεν τους επετράπη να παίξουν ξυπόλητοι, όπως είχαν κάνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 στο Λονδίνο. Επρόκειτο για έναν νέο κανονισμό της FIFA, σύμφωνα με τον οποίο απαγορευόταν οποιοσδήποτε να αγωνίζεται χωρίς ποδοσφαιρικά παπούτσια.
Μέχρι σήμερα θεωρείται ότι αυτός ήταν ο λόγος που η ινδική ομοσπονδία αρνήθηκε τη συμμετοχή της εθνικής ομάδας της χώρας σ΄ εκείνο του μουντιάλ, με την Ινδία πάντως να επιμένει ότι οι λόγοι ήταν αμιγώς οικονομικοί και να κατηγορεί τη FIFA, η οποία πάντως διατεινόταν ότι θα κάλυπτε μέρος των εξόδων του ταξιδιού της ομάδας, ότι χρησιμοποίησε την ιστορία, προκειμένου να μην αποκαλυφθούν οι πραγματικοί λόγοι.
Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η ινδική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, έκρινε ότι το παγκόσμιο κύπελλο, δεν έχει ιδιαίτερη αξία, μπροστά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους είχε συμμετάσχει η ομάδα δυο χρόνια πριν και γι’ αυτό δεν της επέτρεψε να ταξιδέψει.
[Ο Juan Schiaffino σκοράρει για την Ουρουγουάη εναντίον της Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950. Φωτογραφία: PPP]
Ο τότε αρχηγός της εθνικής ομάδας της χώρας Sailen Manna πάντως είχε δηλώσει ότι αν η ομάδα είχε κάνει τελικά το ταξίδι στη Βραζιλία για να παίξει στην κορυφαία διοργάνωση, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά για το ινδικό ποδόσφαιρο, το οποίο παραμένει υποβαθμισμένο, παρότι αποτελεί το δεύτερο δημοφιλέστερο σπορ στη χώρα, μετά το κρίκετ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου