[Lifo] - Το παράπονο του Ελύτη δεν ήταν παράπονο (και δεν ήταν του Ελύτη)

Για το ψεύτικο απόσπασμα του μεγάλου μας ποιητή που κατέκλυσε το ελληνικό ίντερνετ, χωρίς αυτοί που το μοιράζονται να ξέρουν την αλήθεια..

Δεν μπορώ να καταλάβω τι κερδίζουν αυτοί που επινοούν και διαστρεβλώνουν πράγματα με σκοπό να τα κάνουν viral. Εκτός αν συμβαίνει αυτό που είδα στη σειρά Newsroom που ένας ρεπόρτερ ήθελε να ενταχθεί στην Μυστική Ένωση των Τρολ και για να το πετύχει αυτό έπρεπε να αποδείξει ότι κορόιδεψε χιλιάδες ανθρώπους με τις ψευδείς αναρτήσεις του.    

Τώρα επινοήθηκε ολόκληρο κείμενο του Ελύτη, που μοιράστηκε από ένα σωρό άσχετους αλλά και σχετικούς, που δεν είχαν ιδέα πως αυτό που μοίραζαν ποτέ δεν γράφτηκε απ' τον νομπελίστα ποιητή του Αιγαίου. (Υπήρξαν αντιδράσεις όταν έβαλα τα ψεύτικα meme του Ελύτη πριν λίγες μέρες - στο ποστ 25 πράγματα που ο Οδυσσέας Ελύτης δεν είπε ΠΟΤΕ. Τώρα ελπίζω πως γίνεται κατανοητό γιατί το έκανα.)   

Αντιγράφω απ' το σωτήριο Ellinika Hoaxes►εδώ

Το παρακάτω, αξιόλογο κείμενο, κατόρθωσε να «πλανέψει» εκατοντάδες ελληνικά ιστολόγια και χιλιάδες αναγνώστες. Πως και γιατί άραγε;   

Ας το διαβάσουμε:

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;  

Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. 

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. 

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου. 

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος. 

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. 

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα. 

Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ʽναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

****

Το κείμενο αυτό παρουσιάστηκε από πολλά ιστολόγια ως ένα αυθεντικό κείμενο του Ελύτη, κάτι το οποίο φυσικά δεν ισχύει.   

Καθοριστική αποδείχτηκε η τελευταία πρόταση του κειμένου. Το συγκεκριμένο (πραγματικό) απόσπασμα από ένα ποίημα του Ελύτη, που χρησιμοποιήθηκε ως επίλογος στο κείμενο, σε κάποια από τις πρώτες αναδημοσιεύσεις του «αναλαμβάνει» τη θέση του τίτλου («Το παράπονο του Ελύτη») , μιας κι ο κανονικός τίτλος «δεν τους γέμιζε το μάτι».   

Από κει και πέρα βέβαια πήρε τον συνηθισμένο δρόμο. Ελύτης βλέπετε ήταν αυτός, όλοι θα ήταν περίεργοι να δουν και τι παράπονο είχε. Ο τίτλος διαβεβαίωνε μάλιστα ότι ήταν μόνο ένα, οπότε υπέθεταν ότι δεν θα τους έπαιρνε και πολύ χρόνο να διαβάσουν κανένα κατεβατό…   

Όλοι θεώρησαν «πιασάρικο» το άρθρο με τον «πιασάρικο» τίτλο και το αναδημοσίευσαν σωρηδόν. Τα mail γέμισαν το inbox μας . Στο τέλος «χάθηκε κι η μπάλα», δηλαδή η ιχνηλασιμότητα της πηγής. Πεπεισμένοι ότι πρόκειται για κάποιο απόσπασμα από ένα βιβλίο (που όλοι θεωρητικά είχαν πρόσβαση και θα μπορούσαν να το έχουν αντιγράψει, αλλά δεν το έκαναν…), δεν θεώρησαν ότι πρέπει να ψάξουν να βρουν την αρχική πηγή, πόσο μάλλον ότι έπρεπε έστω να μνημονεύσουν τον υποτιθέμενο αρχικό αντιγραφέα του αποσπάσματος.   

ΥΓ. Για την αποκατάσταση της αλήθειας 

το κείμενο αυτό , με τον πραγματικό τίτλο «Πολύχρωμη μπουγάδα» το έγραψε η Ελευθερία Τελειώνη στο site protagon 13/9/2012 ► ΕΔΩ

Photoset: (via WHBC-GR: [Lifo] - Το παράπονο του Ελύτη δεν ήταν παράπονο (και δεν ήταν του Ελύτη)) http://t.co/1AVrPKMbZO

— takis vorini (@vorini) Οκτώβριος 19, 2015

lifo.gr