FACEBOOK/PINGELAP MUNICIPAL GOVERMENT
Οι εικόνες της απεικονίζουν έναν τροπικό παράδεισο όπου η βλάστηση της ζούγκλας έχει ροζ απόχρωση, η θάλασσα είναι γκρίζα και οι κάτοικοι της περιοχής ασπρόμαυροι.
Οι εικόνες της απεικονίζουν έναν τροπικό παράδεισο όπου η βλάστηση της ζούγκλας έχει ροζ απόχρωση, η θάλασσα είναι γκρίζα και οι κάτοικοι της περιοχής ασπρόμαυροι.
Η φωτογράφος από το Βέλγιο έχει απαθανατίσει το τοπίο όχι όπως το βλέπει ο κόσμος - αλλά όπως το φαντάζονται οι κάτοικοι του νησιού.
Το Πίνγκελαπ, γνωστό και ως «νησί της αχρωματοψίας», φιλοξενεί ένα ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό ανθρώπων που δεν μπορούν να διακρίνουν τα χρώματα. Ενω η αχρωματοψία εμφανίζεται σε περίπου 1 στους 30.000 ανθρώπους παγκοσμίως, το ποσοστό στον μικρό πληθυσμό του Πίνγκελαπ εκτιμάται ότι κυμαίνεται μεταξύ 4% και 10%.
Αλλά πολλοί από τους απογόνους του κληρονόμησαν ένα σπάνιο γονίδιο που προκαλεί την αχρωματοψία. Η κληρονομική πάθηση εξακολουθεί να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά.
Το χρώμα είναι «μόνο μια λέξη»
Γοητευμένη με τον τρόπο με τον οποίο η γενετική διαμορφώνει ανθρώπους και κοινότητες, η Ντε Βίλντε δημοσίευσε τις εξαιρετικές της εικόνες σε ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Το Νησί της Αχρωματοψίας». Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στο Πίνγκελαπ και σε ένα μεγαλύτερο νησί που ονομάζεται Πονμπέι, σχεδόν 300 χιλιόμετρα μακριά.
Η ίδια προσπάθησε να δει μέσα από τα μάτια των κατοίκων του, «πειράζοντας» τους τόνους και τις αποχρώσεις των εικόνων της. Σε έναν μονόχρωμο κόσμο, το χρώμα είναι «απλά μια λέξη» για εκείνους που δεν μπορούν να το δουν, δηλώνει η ίδια.
Οι νησιώτες ισχυρίζονται ότι «βλέπουν» το κόκκινο περισσότερο, οπότε η Ντε Βίλντε χρησιμοποίησε υπέρυθρο φως στις φωτογραφίες της. Άλλοι της είπαν ότι το πράσινο είναι το αγαπημένο τους χρώμα, αν και είναι μία από τις αποχρώσεις που είναι λιγότερο ικανές να αναγνωρίσουν. Η φωτογράφος πιστεύει ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον ο συγκεκριμένος λαός του δηλώνει την αγάπη του για τη βλάστηση της ζούγκλας.
Η 29χρονη φωτογράφος, η οποία γεννήθηκε στην Αμβέρσα, έχει κερδίσει βραβεία για την προβολή των ανθρώπων που βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά - ή που οι ίδιοι θεωρούνται διαφορετικοί - συμπεριλαμβανομένου του πρότζεκτ της για τον νανισμό στην Κίνα.
Σε άλλο έργο της, με τίτλο «Σαμόα Κεκέα» κινηματογράφησε τον αλμπινισμό στην Σαμόα.
«Ο αλμπινισμός είναι μια γενετική πάθηση» εξηγεί. «Και θα μπορούσε κάποιος να πει ότι - λόγω των φυσικών συνόρων που δημιουργεί η θάλασσα - τα γονίδια κυκλοφορούν σε μικρές νησιωτικές κοινότητες».
Αφού μίλησε για τις φωτογραφίες της στη Σαμόα στο ραδιόφωνο, η Ντε Βίλντε ήρθε σε επαφή με έναν ακροατή που της είπε για το Πίνγκελαπ.
Ήταν το αντικείμενο μελέτης του βιβλίου του Βρετανού νευρολόγου, Ολιβερ Σακς, ο οποίος πέθανε την εβδομάδα πριν η φωτογράφος πετάξει στο νησί το 2015.
Μικρή κουκίδα στο μεγάλο μπλε
«Δεν ήταν εύκολο να φτάσω στο Πίνγκελαπ» περιγράφει η ίδια. «Είναι μια μικρή ατόλη στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Μια μικρή κουκίδα στο μεγάλο μπλε.
Πέταξα στις ΗΠΑ, από την ηπειρωτική χώρα προς τη Χαβάη, έπειτα έφτασα στα νησιά Μάρσαλ και τελικά στην Πομπέι, ένα από τα μεγαλύτερα νησιά των Ομόσπονδων Πολιτειών της Μικρονησίας. Από εκεί πήρα ένα τετραθέσιο αεροπλάνο και έφτασα στο Πίνγκελαπ».
Κατά την άφιξή της, βρήκε μόνο έναν δρόμο, χωρίς καταστήματα ή εστιατόρια. Οι νησιώτες ζουν τρώγοντας καρύδες και τα ψάρια που αλιεύουν, ζώντας μια ζωή που η Ντε Βίλντε χαρακτηρίζει ως «πολύ βασική».
«Οι άνθρωποι με αχρωματοψία είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι στο φως, γεγονός που αποτελεί πρόβλημα για ένα τόσο ηλιόλουστο τροπικό νησί», λέει. «Στο φως της ημέρας, ο κόσμος μοιάζει με μια καμένη εικόνα. Μπορούν δύσκολα να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά όταν είναι έξω».
«Δεν βλέπουν χρώματα, γι ’αυτό τα πάντα εμφανίζονται σε αποχρώσεις του γκρι - όλα ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο. Δεν άλλαξα κανένα χρώμα, η υπέρυθρη κάμερα το έκανε. Και τις άλλες εικόνες τις μετέτρεψα σε ασπρόμαυρες χρησιμοποιώντας το Photoshop».
Αφού μίλησε για τις φωτογραφίες της στη Σαμόα στο ραδιόφωνο, η Ντε Βίλντε ήρθε σε επαφή με έναν ακροατή που της είπε για το Πίνγκελαπ.
Ήταν το αντικείμενο μελέτης του βιβλίου του Βρετανού νευρολόγου, Ολιβερ Σακς, ο οποίος πέθανε την εβδομάδα πριν η φωτογράφος πετάξει στο νησί το 2015.
Μικρή κουκίδα στο μεγάλο μπλε
«Δεν ήταν εύκολο να φτάσω στο Πίνγκελαπ» περιγράφει η ίδια. «Είναι μια μικρή ατόλη στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Μια μικρή κουκίδα στο μεγάλο μπλε.
Πέταξα στις ΗΠΑ, από την ηπειρωτική χώρα προς τη Χαβάη, έπειτα έφτασα στα νησιά Μάρσαλ και τελικά στην Πομπέι, ένα από τα μεγαλύτερα νησιά των Ομόσπονδων Πολιτειών της Μικρονησίας. Από εκεί πήρα ένα τετραθέσιο αεροπλάνο και έφτασα στο Πίνγκελαπ».
Κατά την άφιξή της, βρήκε μόνο έναν δρόμο, χωρίς καταστήματα ή εστιατόρια. Οι νησιώτες ζουν τρώγοντας καρύδες και τα ψάρια που αλιεύουν, ζώντας μια ζωή που η Ντε Βίλντε χαρακτηρίζει ως «πολύ βασική».
«Οι άνθρωποι με αχρωματοψία είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι στο φως, γεγονός που αποτελεί πρόβλημα για ένα τόσο ηλιόλουστο τροπικό νησί», λέει. «Στο φως της ημέρας, ο κόσμος μοιάζει με μια καμένη εικόνα. Μπορούν δύσκολα να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά όταν είναι έξω».
«Δεν βλέπουν χρώματα, γι ’αυτό τα πάντα εμφανίζονται σε αποχρώσεις του γκρι - όλα ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο. Δεν άλλαξα κανένα χρώμα, η υπέρυθρη κάμερα το έκανε. Και τις άλλες εικόνες τις μετέτρεψα σε ασπρόμαυρες χρησιμοποιώντας το Photoshop».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου