Μπορεί μια παράσταση αρχαίου δράματος να είναι ακραία και ταυτόχρονα «κανονική»; Να περιλαμβάνει σκηνές ανατριχιαστικές, σκηνές splatter και ταυτόχρονα να επενδύει στη δύναμη του ποιητικού λόγου και στην ανεπιτήδευτη ωριμότητα των ηθοποιών που απαρτίζουν το δυναμικό του πρώτου θεάτρου της Γαλλίας;..
