Το Ηρώδειο ήταν εντελώς γεμάτο, μέχρι την τελευταία θέση, χθες βράδυ. Ο Βογιατζής παρουσίασε στο Αθηναικό κοινό τον «Αμφιτρύωνα» του Μολιέρου....
Στο λίγο χρόνο που μεσολάβησε από την προηγούμενη παράσταση του θιάσου, στο θέατρο των Βράχων, όλες οι ατέλειες είχαν δουλευτεί και το έργο χθες έλαμψε σαν μηχανικό, διαμαντένιο πουλί κινέζου αυτοκράτορα. Αυτά που λίγο πριν μπορεί και να ξένιζαν τον θεατή (ο σπασμωδικός στόμφος του λόγου, η νευρόσπαστη κίνηση των σωμάτων) τώρα που λειτούργησαν στην εντέλεια, αποκάλυψαν την ιδιοφυή σύλληψη του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη: ότι είμαστε μαριονέττες στα χέρια των θεών. Και ότι τα πάθη του έρωτα είναι καπρίτσια της μοίρας.
Η λεπταισθησία του σκηνοθέτη συνοδευόταν από εκπληκτικές ερμηνείες. Σκηνικά θηρία - όλοι ανεξαιρέτως. Ο Κουρής, ως Δίας που μεταμφιέζεται σε Αμφιτρύωνα για να κερδίσει μια νύχτα με την Αλκμήνη, η Αμαλία Μουτούση –κερένια κούκλα, η απολαυστική Γουλιώτη που ακροβάτησε πάνω σε ένα μη-ρόλο υποβολέα και τυλιγε ολοένα με μια λεπτή κλωστή όλο το δραματάκι ώσπου το έθαψε κατω από ενα μεταξένιο κουκούλι (την μελαγχολική υπενθύμιση ότι το θεατρο είναι μια συμβαση, μια μίμηση του θείου, μια πεταλουδα νευρική που ζει μόνο μια μέρα και πεθαίνει μπρος στα μάτια μας), ο Ερμής του όμορφου Λούλη, ο εξαίρετος ΄Ημελλος, ο Γάλλος, ο υπερταλαντούχος Αβαρικιώτης –όλοι με την ταπεινότητα που διακρίνει τους ευφυείς, έλυωσαν κάτω απο το βλέμμα του Βογιατζή και έγιναν πολύτιμες πέτρες του ίδιου ωρολογιακού μηχανισμού, ένα τραγούδι απο μεταλλικά φτερουγίσματα.
Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα για να υποκλιθούν μπροστά του. Ντρέπομαι που την δημόσια συζήτηση περί θεάτρου την ορίζουν ακόμα δυο τρια μορμολύκεια μικροπρεπή, στρεψόδικα και μνησίκακα –τυφλά από τα μικροσυμφέροντά τους. Τι θα απομείνει απο αυτά; Ογκοι χολής. Ενώ, οι καλλιτέχνες...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Ο Λευτέρης Βογιατζής αφηγείται τη ζωή του, ως Αθηναίος της εβδομάδας
Του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου |LIFO TEAM
Μοιραστείτε το με τους Φίλους σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου