Η Χιονάτη ταυρομάχος!

Το «Blancanieves», ενα βωβό α λα «The Artist» διαμάντι από την Ισπανία, συγκινεί τα μεγάλα παιδιά, ενώ ο κορεάτης δημιουργός του «Oldboy» σκηνοθετεί τη Νικόλ Κίντμαν στο «Stoker»...

«Blancanieves». Στα παραμύθια ο θάνατος των κακών είναι επιβεβλημένος, αλλά οι ήρωες πάντα τον αποφεύγουν. Μόνο οι όμορφες δεν τον γλιτώνουν μερικές φορές, έτσι για να υπάρχει ένα κάποιο δίδαγμα.

Υπάρχουν όμως παραμύθια και παραμύθια. Και τα πιο γνωστά ευρωπαϊκά εξ αυτών τα χρωστάμε στους αδελφούς Γκριμ: σχεδόν όλα καταπιάνονταν με εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, διογκωμένες και ελαφρώς παραμορφωμένες. 

Αναζητώντας τις ρίζες αυτών των ιστοριών, το Χόλιγουντ επιχειρεί εδώ και λίγα χρόνια μια επαναπροσέγγιση κλασικών μύθων, κάτι απολύτως λογικό: όλα τα love stories έχουν πολυφορεθεί,  όλες οι κλασικές χολιγουντιανές επιτυχίες έχουν ξαναγυριστεί με καταστροφικά αποτελέσματα (και ακόμη έχουμε να δούμε πολλά remake μέχρι το τέλος της σεζόν), οπότε τι έχει απομείνει;

Η «Κοκκινοσκουφίτσα», ο «Τζακ και η φασολιά» (το βλέπουμε στις αίθουσες την άλλη εβδομάδα) και η «Χιονάτη» έχουν ήδη καταγραφεί - η δε τελευταία εις διπλούν (μια με την Τζούλια Ρόμπερτς και μια με τη Σαρλίζ Θέρον - στο τελευταίο ετοιμάζουν, λέει, και σίκουελ).

Ολα μαζί όμως εξανεμίζονται μπροστά σ' αυτό το ασπρόμαυρο, βωβό διαμάντι που έρχεται από την Ισπανία. Που πατά με το ένα πόδι στη Χιονάτη και με το άλλο στη χρυσή εποχή του βωβού κινηματογράφου, έτσι όπως ο τελευταίος ανδρώθηκε τη δεκαετία του 1920, τότε δηλαδή που η μαγεία του γινόταν ακόμα πιστευτή (ξεκινώντας από τον Αϊζενστάιν, περνώντας από τον Τσάπλιν και καταλήγοντας στον Μπουνιουέλ).

Εδώ λοιπόν η Χιονάτη είναι η κόρη ενός ανάπηρου ταυρομάχου, με μια κακιά μητριά που, αντί για καθρέφτη, αφήνεται στα φλας των φωτογράφων - ενώ τους επτά νάνους αντικαθιστούν έξι και μάλιστα ταυρομάχοι (συν μια θεραπαινίδα που ενσαρκώνει ένας νάνος ντυμένος γυναικεία χάριν ισπανικού φιλμικού αναρχισμού).

Και μόνο η αλλαγή του αριθμού προδιαθέτει για δυνατό μελόδραμα. Γιατί αριθμολογικώς το έξι παραπέμπει στην Αρνηση. Και ο σκηνοθέτης Πάμπλο Μπέργκερ αρνείται την παραμυθένια ασφάλεια, ενώ τα δίνει όλα για την ολοκλήρωση ενός καθαρού μελοδράματος που μοιάζει να προέκυψε από το παρενθετικό trend του «The Artist», αλλά δεν θα μπορούσε ν' απέχει περισσότερο.

Ο λόγος; Εκεί που το «Artist» προσφέρει ρετρό νοσταλγία κοιτώντας με κλεφτή ματιά προς τα πίσω, το «Blancanieves» χρησιμοποιεί όλα τα «όπλα» του μέσου για να το αποθεώσει σε ένα φαντασιακό «εδώ-και-τώρα», χορογραφώντας τις σημάνσεις του σε ρυθμούς φλαμένκο και υπενθυμίζοντάς μας πως το λυτρωτικό δάκρυ του μελοδράματος μερικές φορές είναι πιο καθαρό ακόμη κι από αυτή τη γοητευτική αλήθεια του παραμυθιού.

Source via

  Μοιραστείτε το με τους Φίλους σας...