Η Στέλλα Μπομποτσιάρη-Βρη ειναι η Ελληνίδα που διδάσκει την ελληνική γλώσσα σε όλον τον κόσμο μέσα από το διαδίκτυο...
Η ιδέα ενός διαδικτυακού σχολείου υπήρχε πάντα στο νου μου. Σπούδασα Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών και συνέχισα με μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Το μεταπτυχιακό μου αφορούσε τη χρήση τεχνολογικών μέσων στην εκπαίδευση. Επέστρεψα στο Αίγιο και εργάστηκα ως φιλόλογος σε φροντιστήριο Μέσης Εκπαίδευσης. Μέχρι που η οικονομική κρίση άλλαξε τα πάντα.
Ευχαριστώ το σύμπαν που έμεινα άνεργη εκείνη την περίοδο. Είχα το χρόνο να υλοποιήσω το όνειρό μου. Υπήρχε πάντα στα σχέδιά μου η διαδικτυακή διδασκαλία αλλά, όπως οι περισσότεροι, είχα περιοριστεί στην παραδοσιακή διδασκαλία.
Το σχολείο στο σπίτι μας. Η ιδέα είναι απλή: ένας υπολογιστής για τον δάσκαλο, ένας για τον μαθητή, μικρόφωνο, internet, μία κάμερα και τα εξαιρετικά βιβλία των εκδόσεων Παπαλοΐζος.
Είμαστε πολίτες του κόσμου. Μπορεί να διδάσκω πρωινές ώρες στην Αυστραλία, απογευματινές ώρες στην Αμερική, να μιλάω στο skype με συνεργάτες στην Ουάσινγκτον. Το βιολογικό μου ρολόι έχει αποσυντονιστεί…
Το μάθημα είναι μαθητοκεντρικό. Στηρίζεται στη συμμετοχή του μαθητή στο μάθημα και στη συνεχή αλληλεπίδρασή του με το υλικό. Τραγούδια, βίντεο και κουίζ θεωρούνται αποδεδειγμένα από τους πιο αποδοτικούς τρόπους εκμάθησης ξένων γλωσσών.
Με συγκινεί η ανάγκη των ομογενών να μάθουν ελληνικά. Έχοντας αφήσει πριν από χρόνια τα θρανία, είναι πρόθυμοι να μελετούν, να μαθαίνουν, να επικοινωνούν. Είναι ενθουσιώδεις και τους ξυπνούν μνήμες που θέλουν να μοιραστούν μαζί μου.
Η Greek Lessons OnLine είναι ιδανική για τα παιδιά. Μου εξηγούσε γονιός που ζει στις Η.Π.Α. ότι για να πάει το παιδί του στο ελληνικό σχολείο, θα πρέπει να οδηγήσει μιάμιση ώρα. Πόσος χαμένος χρόνος από το παιχνίδι…
Είναι σαν να βρίσκομαι σε τάξη. Θα πίστευε κάποιος ότι λόγω της διαδικτυακής σύνδεσης, δεν υπάρχει έλεγχος. Τουναντίον, οι μαθητές είναι συγκεντρωμένοι.
Αν και μακριά, είμαι «κοντά» με τους μαθητές μου. Δεν υπάρχει κανένα κενό στη σχέση με αυτούς -και αυτό το κατάλαβα, όταν συναντήθηκα με κάποιους διαδικτυακούς μου μαθητές το καλοκαίρι.
Το διαδίκτυο αποτελεί αμφιλεγόμενο πεδίο για τα παιδιά. Η ορθή χρήση του είναι απαραίτητη. Γι’ αυτό και επιμένω σε πραγματικά βιβλία και σημειώσεις: να μη χάσει την επαφή το παιδί με το μολύβι.
Είναι ανείπωτη η χαρά τού ευχαριστώ. Όχι thank you ή merci. Να μπορεί ο μαθητής να εκφράζει ό,τι αισθάνεται στην ελληνική γλώσσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου