«Ο δικός μου Frank Sinatra»
…Στην πράξη, η κουλτούρα της δεκαετίας του ’50 ήταν σαν δικαστής που ετοιμαζόταν για συνταξιοδότηση…
…Θεωρούσα απλώς την κυρίαρχη κουλτούρα σαθρή ως το κόκαλο και σκέτη απάτη…
…Εγώ πάντως ήξερα τι έκανα και δεν σκόπευα να κάνω βήμα πίσω ή να υποχωρήσω για χάρη κανενός…
…Ο Frank (Sinatra Jr.) ήταν θαυμάσιος τραγουδιστής. Δεν μ’ ένοιαζε αν ήταν το ίδιο καλός με τον πατέρα του ή όχι, ακουγόταν μια χαρά…
…Τα folk τραγούδια που έλεγα εγώ δεν είχαν τίποτα ξένοιαστο. Δεν ήταν φιλικά και μελιστάλαχτα. Δεν ήταν σαν τα κύματα που γλείφουν απαλά την ακτή…
Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο– σχετικά…
Ξεφυλλίζω τη βιογραφία του και ψάχνω σημάδια που τον ώθησαν σε αυτή την πράξη. O Bob Dylan αποφάσισε λίγο πριν κλείσει τα 74 να κάνει ένα άλμπουμ με τραγούδια που έγιναν γνωστά από τον Frank Sinatra πριν από χρόνια. Ο δίσκος λέγεται «Shadows in the night» γιατί, όπως λέει: «Πήρα αυτά τα τραγούδια, τους έβγαλα τα φτιασίδια από τις μεγάλες ορχήστρες και τα έπαιξα με μια μικρή μπάντα οργάνων. Έτσι από το σκοτάδι τα έβγαλα στο φως». Τι επιζητάει; Να διεμβολίσει μια αισθητική άποψη που επικρατούσε την εποχή που ήταν νέος ή να της παραδοθεί; Θέλει να επιστρέψει νοσταλγικά σε όσα άκουγε στο (αγαπημένο) του ραδιόφωνο πριν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι ή παραμένει ένας ασεβής προβοκάτορας;
Ξεφυλλίζω τη βιογραφία του και ψάχνω σημάδια που τον ώθησαν σε αυτή την πράξη. O Bob Dylan αποφάσισε λίγο πριν κλείσει τα 74 να κάνει ένα άλμπουμ με τραγούδια που έγιναν γνωστά από τον Frank Sinatra πριν από χρόνια. Ο δίσκος λέγεται «Shadows in the night» γιατί, όπως λέει: «Πήρα αυτά τα τραγούδια, τους έβγαλα τα φτιασίδια από τις μεγάλες ορχήστρες και τα έπαιξα με μια μικρή μπάντα οργάνων. Έτσι από το σκοτάδι τα έβγαλα στο φως». Τι επιζητάει; Να διεμβολίσει μια αισθητική άποψη που επικρατούσε την εποχή που ήταν νέος ή να της παραδοθεί; Θέλει να επιστρέψει νοσταλγικά σε όσα άκουγε στο (αγαπημένο) του ραδιόφωνο πριν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι ή παραμένει ένας ασεβής προβοκάτορας;
Όπως και να ’χει, αυτός είναι ο δικός μου Frank Sinatra.
Γιατί έχει αυτή την «ποντικίσια» φωνή που δεν του επιτρέπει να είναι crooner, ακόμη κι όταν τραγουδάει σαν τσακισμένος αισθηματίας τα τραγούδια ενός crooner. Γιατί εισέβαλε στο φεστιβάλ του Νιούπορτ, που ήταν ο ιερός ναός της folk τραγουδοποιίας, και ασέλγησε πάνω στο πτώμα του με rock κιθάρες και δερμάτινο μπουφάν, για να γίνει ο δικός μου «Αταίριαστος» πάνω σε μία Triumph Boneville με την οποία έφαγε μια «χύμα» που τον ταρακούνησε.
Γιατί «πάντα ήλπιζα ν’ ακούσω κάτι καλό στο ραδιόφωνο. Όπως τα τρένα και οι καμπάνες ήταν κι αυτό κομμάτι απ’ το σάουντρακ της ζωής μου». Γιατί αποφάσισε να τσαλακώσει την εικόνα τραγουδιών που μέσω του Frank Sinatra συμβολίζουν –αν και φτιαγμένα στην εντέλεια– μια παρακμή, λουστραρισμένη, φτιασιδωμένη, ξιπασμένη και προορισμένη για μαζική κατανάλωση. Ναι! ο Φράνκi ήταν ένας πολύ καλός τραγουδιστής και οι ορχήστρες που τον συνόδευαν αποτελούνταν από εξαιρετικούς επαγγελματίες κι έγραφαν γι’ αυτόν (αντί αδράς αμοιβής) σπουδαίοι τζαζίστες. Όμως ο ήχος του, η αισθητική του, η ερμηνεία του, αυτό που εκπροσωπούσε, ήταν αυτό που ο σίφουνας του rock ήρθε να γκρεμίσει και η τραγουδοποιία του Bob Dylan να αμφισβητήσει.
Ο Dylan έρχεται από κει που δημιουργήθηκαν «οι ιδεολογίες του δρόμου, έτσι όπως αυτές εκφράστηκαν στο βιβλίο του Κέρουακ “Στον Δρόμο”, στο “Ουρλιαχτό του Γκίνσμπεργκ” και στο βιβλίο του Κόρσο “Βενζίνη” και σηματοδοτούσαν ένα καινούργιο είδος ανθρώπινης ύπαρξης». Αυτή είναι η κοινή μας αφετηρία και η βεβαιότητα πως «ένας βίαιος ρυθμός είχε αρχίσει να τραντάζει τα πάντα». Ο ρυθμός αυτός συνεχίζει να χτυπάει μέσα μου και μέσα στη μουσική του Bob Dylan και γι’ αυτό έκανε με μιας δικά του τα τραγούδια του Frank Sinatra. Είναι σίγουρο πως αν ζούσε θα μισούσε αυτές τις διασκευές. Ευτυχώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου