Έπλαθε τους ρόλους με αφοπλιστική ευχέρεια και το σπάνιο μέταλλο στη φωνή της «μετέφερε» τους θεατές της στην Αρχαία Ελλάδα ή όπου αλλού ήθελε να τους ταξιδέψει. Παρότι η Άννα Συνοδινού ερμήνευσε τεράστια γκάμα ρόλων, συνέδεσε το όνομά της με την τραγωδία...
Η ισχυρή της προσωπικότητα, που τόσο ταίριαζε με αυτόν της Αντιγόνης, της Ελένης και της Ιφιγένειας, της επέτρεπε να απογειώσει κάθε ρόλο που ενσάρκωνε. Η ερμηνεία της ως «Αντιγόνη» σε παράσταση του Αλέξη Μινωτή το 1956 ήταν για αυτή καθοριστικός… Σε μια ασφυκτικά γεμάτη Επίδαυρο απέδειξε ότι είναι άξια ερμηνεύτρια τραγικών ηρωίδων.
Εκτός από την Αντιγόνη, έφερε στη «ζωή» την Ιφιγένεια, την Κλυταιμνήστρα και τη Λυσιστράτη –και κάπως έτσι κατέκτησε μια θέση ανάμεσα στις μεγαλύτερες ηθοποιούς του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, δίπλα στην Κατίνα Παξινού και τη Μαρίκα Κοτοπούλη.
Τα τελευταία χρόνια μεγάλη ηθοποιός είχε απογοητευτεί από τη στροφή των ηθοποιών προς την τηλεόραση… «Στα θέατρα δεν έχει πολλή δουλειά. Όλα περνούν στην τηλεόραση. Έχουν απογοητευτεί οι ηθοποιοί και πάνε να κάνουν άλλα επαγγέλματα. Σήμερα, όλα έχουν γίνει μηχανές», είχε δηλώσει σε κάποια συνέντευξή της.
Κάποια άλλη στιγμή είχε εκφράσει την πικρία της για το ότι οι νεότερες γενιές δεν γνώριζαν σε βάθος την ελληνική γλώσσα… «Δεν καταλαβαίνω γιατί οι προπάτορές μου μιλούσαν έτσι τα ελληνικά και σήμερα δεν ξέρουν να μιλάνε» είχε αναφέρει.
Για αυτό, όμως, δεν κατηγορούσε τους νέους αλλά τους παλιούς…
«Κατηγορούν τα παιδιά ως αναρχικά και τεμπέλικα. Μια χαρά είναι. Ας τα βοηθήσουμε να μάθουν. Όλα πρέπει να τα πουλήσει η Ελλάδα και να αγοράσει δασκάλους. Χρειαζόμαστε ένα στρατό πολιτισμού» είχε δηλώσει σε συνέντευξή της στην Καθημερινή το 2007.
Η Άννα Συνοδινού έζησε μια λιτή αλλά έντονη και ουσιαστική ζωή. «Δεν θέλω τιμές. Με επιβραβεύει ο κόσμος. Σε μια εποχή που τα περισσότερα θέατρα έκοβαν μόλις 18 εισιτήρια εμείς μετρούσαμε 350…» είχε αναφέρει στην ίδια συνέντευξη. «Τίποτα δεν μου λείπει… Η επίδειξη είναι σημείο αδυναμίας. Εγώ είχα τη δύναμη άνωθεν και είμαι με έναν άντρα που λάτρεψα και με λάτρεψε… Είχα την υγεία μου –ένας καρκίνος ευτυχώς πέρασε, είχα την κοινωνία που επίσης με λάτρεψε. Έκανα πολλές θυσίες. Έχασα τρία παιδιά στις αρένες της Επιδαύρου και της σκηνής. Πέρασα πολλά αλλά ήταν μέσα στα καθήκοντά μου»…
Κάποια άλλη στιγμή είχε εκφράσει την πικρία της για το ότι οι νεότερες γενιές δεν γνώριζαν σε βάθος την ελληνική γλώσσα… «Δεν καταλαβαίνω γιατί οι προπάτορές μου μιλούσαν έτσι τα ελληνικά και σήμερα δεν ξέρουν να μιλάνε» είχε αναφέρει.
«Κατηγορούν τα παιδιά ως αναρχικά και τεμπέλικα. Μια χαρά είναι. Ας τα βοηθήσουμε να μάθουν. Όλα πρέπει να τα πουλήσει η Ελλάδα και να αγοράσει δασκάλους. Χρειαζόμαστε ένα στρατό πολιτισμού» είχε δηλώσει σε συνέντευξή της στην Καθημερινή το 2007.
Η Άννα Συνοδινού έζησε μια λιτή αλλά έντονη και ουσιαστική ζωή. «Δεν θέλω τιμές. Με επιβραβεύει ο κόσμος. Σε μια εποχή που τα περισσότερα θέατρα έκοβαν μόλις 18 εισιτήρια εμείς μετρούσαμε 350…» είχε αναφέρει στην ίδια συνέντευξη. «Τίποτα δεν μου λείπει… Η επίδειξη είναι σημείο αδυναμίας. Εγώ είχα τη δύναμη άνωθεν και είμαι με έναν άντρα που λάτρεψα και με λάτρεψε… Είχα την υγεία μου –ένας καρκίνος ευτυχώς πέρασε, είχα την κοινωνία που επίσης με λάτρεψε. Έκανα πολλές θυσίες. Έχασα τρία παιδιά στις αρένες της Επιδαύρου και της σκηνής. Πέρασα πολλά αλλά ήταν μέσα στα καθήκοντά μου»…
Μια λιτή, ουσιαστική ζωή
Η πρώτη της θεατρική εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στην τρίπρακτη κωμωδία «Τα παιδιά του Εδουάρδου», θίασος Κοτοπούλη με την Κυβέλη, τον Ιούνιο του 1950. Το καλοκαίρι του 1955 πρωτοεμφανίζεται στην Επίδαυρο, ενσαρκώνοντας την Πολυξένη στην «Εκάβη», δίπλα στους Κατίνα Παξινού, Θ.Κωτσόπουλο και Αλέξη Μινωτή. Αποχωρώντας από το Εθνικό Θέατρο (1956-1964) όπου πρωταγωνίστησε σε δεκάδες έργα του αρχαίου και νεώτερου κλασικού ρεπερτορίου, ιδρύει την «Ελληνική Σκηνή» (1965).
Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Θεάτρου του Εθνικού Κήπου (πρώην Βασιλικού Κήπου), καθώς και του Θεάτρου του Λυκαβηττού που για πολλά χρόνια υπήρξε θιασάρχης. Συνεργάστηκε με την «αφρόκρεμα» του θεάτρου (Ροντήρη, Κοτοπούλη, Κυβέλη, Παξινού, Μινωτή, Μυράτ, Μουζενίδη, Καλλέργη, Σολομό, Κωτσόπουλο κ.α.), ενώ είχε εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε διάφορα Φεστιβάλ στο εξωτερικό με παραστάσεις αρχαίου δράματος.
Την περίοδο της δικτατορίας, 1967-1972, διακόπτει, διαμαρτυρόμενη, τις θεατρικές της δραστηριότητες και μετέχει στην Αντίσταση. Κατασχέθηκαν το θέατρό της στον Λυκαβηττό και το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία στο εξωτερικό. Κατά το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εισαγωγική-εξαγωγική εταιρεία του συζύγου της, Γιώργου Μαρινάκη. Μετά από πεντάχρονη απουσία (1967-1972) επιστρέφει στο χώρο του θεάτρου με το ίδιο έργο με το οποίο εγκατέλειψε τη σκηνή: την «Ηλέκτρα» με τον Αλέκο Αλεξανδράκη στο ρόλο του Ορέστη. Από το 1971 έως το 1986 συνεργάζεται κυρίως με το Εθνικό Θέατρο, ωστόσο από το 1974 τα πολιτικά της καθήκοντα την υποχρέωσαν να απέχει κατά διαστήματα από τη σκηνή.
Η Άννα Συνοδινού τιμήθηκε δύο φορές με το θεατρικό έπαθλο Κοτοπούλη, με το Σταυρό Ευποιίας Ελλάδος, με το παράσημο του Ιππότη του Ντάνεμπρο της Δανίας, του Ιππότη της Ιταλικής Λεγεώνας, με το μετάλλιο της Πόλεως των Αθηναίων, με το Έπαθλο Πιραντέλλο καθώς και με το παράσημο του Κέδρου του Λιβάνου. Δίδαξε στις Σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη και στην Καλλιτεχνική Εταιρεία Αθηνών.
Έλαβε μέρος σε ξένες και ελληνικές ταινίες («Δολάρια και όνειρα», «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», «Ο άνθρωπος του τρένου», «Ο Λέων της Σπάρτης») και σειρές («Οι φρουροί της Αχαϊας»), καθώς και σε θεατρικές παραγωγές τηλεόρασης και ραδιοφώνου. Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και στο περιοδικό Πολιτικά θέματα. Από το 2004 δίδαξε αρχαίο δράμα στο Ωδείο Αθηνών. Το 1998 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικό χρονικό της «Πρόσωπα καί Προσωπεία», και το 1999 το «Αίνος στους 'Αξιους» . Από τις τελευταίες της εμφανίσεις σε Ηρώδειο και Επίδαυρο ήταν οι «Ευμενίδες» (2004).
Το 1956 παντρεύτηκε με τον παλαίμαχο πρωταθλητή του τριπλούν Γιώργο Μαρινάκη, συνοδοιπόρο της έως το θάνατό του το 2009.
Η ενασχόλησή της με την πολιτική
Τον Μάρτιο του 1990 η μεγάλη ηθοποιός εγκατέλειψε τα βουλευτικά έδρανα και δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά με τα κοινά. Κατά τη διάρκεια εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, την Τρίτη κατά σειρά ψηφοφορία, η τότε βουλευτής των Οικολόγων Εναλλακτικών Μαρίνα Δίζη άνοιξε ένα πανό που έγραφε «φτάνει το θέατρο για το +1, τον Πρόεδρο και το νέφος». Από τα θεωρεία, οι οπαδοί της άρχισαν να τη ραίνουν με γαρύφαλλα. Ο πρόεδρος της Βουλής Αθανάσιος Τσαλδάρης αρχίζει να φωνάζει: «Να εκκενωθεί το θεωρείο και να συλληφθούν οι ταραξίες». Η Άννα Συνοδινού σηκώνεται, διαμαρτύρεται και δεν σταματάει να μιλάει παρά τις προτροπές του κ. Τσαλδάρη.
Εκείνος της ζητά να εγκαταλείψει την αίθουσα και εκείνη, έξαλλη από θυμό σηκώνεται και αποχωρεί. Την επόμενη ημέρα παραιτείται από το βουλευτικό της αξίωμα…
Γεννημένη στο Λουτράκι στις 21 Νοεμβρίου του 1927, με καταγωγή από την Αμοργό, η Άννα Συνοδινού ήταν το όγδοο παιδί της οικογένειας. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και είχε δασκάλους τους Ροντήρη, Τερζάκη, Μελά, Καρθαίο, Μυράτ, Χορν, Κοτοπούλη κ.α.
Η πρώτη της θεατρική εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στην τρίπρακτη κωμωδία «Τα παιδιά του Εδουάρδου», θίασος Κοτοπούλη με την Κυβέλη, τον Ιούνιο του 1950. Το καλοκαίρι του 1955 πρωτοεμφανίζεται στην Επίδαυρο, ενσαρκώνοντας την Πολυξένη στην «Εκάβη», δίπλα στους Κατίνα Παξινού, Θ.Κωτσόπουλο και Αλέξη Μινωτή. Αποχωρώντας από το Εθνικό Θέατρο (1956-1964) όπου πρωταγωνίστησε σε δεκάδες έργα του αρχαίου και νεώτερου κλασικού ρεπερτορίου, ιδρύει την «Ελληνική Σκηνή» (1965).
Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Θεάτρου του Εθνικού Κήπου (πρώην Βασιλικού Κήπου), καθώς και του Θεάτρου του Λυκαβηττού που για πολλά χρόνια υπήρξε θιασάρχης. Συνεργάστηκε με την «αφρόκρεμα» του θεάτρου (Ροντήρη, Κοτοπούλη, Κυβέλη, Παξινού, Μινωτή, Μυράτ, Μουζενίδη, Καλλέργη, Σολομό, Κωτσόπουλο κ.α.), ενώ είχε εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε διάφορα Φεστιβάλ στο εξωτερικό με παραστάσεις αρχαίου δράματος.
Την περίοδο της δικτατορίας, 1967-1972, διακόπτει, διαμαρτυρόμενη, τις θεατρικές της δραστηριότητες και μετέχει στην Αντίσταση. Κατασχέθηκαν το θέατρό της στον Λυκαβηττό και το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία στο εξωτερικό. Κατά το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εισαγωγική-εξαγωγική εταιρεία του συζύγου της, Γιώργου Μαρινάκη. Μετά από πεντάχρονη απουσία (1967-1972) επιστρέφει στο χώρο του θεάτρου με το ίδιο έργο με το οποίο εγκατέλειψε τη σκηνή: την «Ηλέκτρα» με τον Αλέκο Αλεξανδράκη στο ρόλο του Ορέστη. Από το 1971 έως το 1986 συνεργάζεται κυρίως με το Εθνικό Θέατρο, ωστόσο από το 1974 τα πολιτικά της καθήκοντα την υποχρέωσαν να απέχει κατά διαστήματα από τη σκηνή.
Η Άννα Συνοδινού τιμήθηκε δύο φορές με το θεατρικό έπαθλο Κοτοπούλη, με το Σταυρό Ευποιίας Ελλάδος, με το παράσημο του Ιππότη του Ντάνεμπρο της Δανίας, του Ιππότη της Ιταλικής Λεγεώνας, με το μετάλλιο της Πόλεως των Αθηναίων, με το Έπαθλο Πιραντέλλο καθώς και με το παράσημο του Κέδρου του Λιβάνου. Δίδαξε στις Σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη και στην Καλλιτεχνική Εταιρεία Αθηνών.
Έλαβε μέρος σε ξένες και ελληνικές ταινίες («Δολάρια και όνειρα», «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», «Ο άνθρωπος του τρένου», «Ο Λέων της Σπάρτης») και σειρές («Οι φρουροί της Αχαϊας»), καθώς και σε θεατρικές παραγωγές τηλεόρασης και ραδιοφώνου. Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και στο περιοδικό Πολιτικά θέματα. Από το 2004 δίδαξε αρχαίο δράμα στο Ωδείο Αθηνών. Το 1998 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικό χρονικό της «Πρόσωπα καί Προσωπεία», και το 1999 το «Αίνος στους 'Αξιους» . Από τις τελευταίες της εμφανίσεις σε Ηρώδειο και Επίδαυρο ήταν οι «Ευμενίδες» (2004).
Το 1956 παντρεύτηκε με τον παλαίμαχο πρωταθλητή του τριπλούν Γιώργο Μαρινάκη, συνοδοιπόρο της έως το θάνατό του το 2009.
Η ενασχόλησή της με την πολιτική
Η Άννα Συνοδινού έχτισε την πολιτική της καριέρα για 16 ολόκληρα χρόνια αλλά τη «γκρέμισε» μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Η κ. Συνοδινού εκλέχτηκε βουλευτής της Α’ Αθήνας με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 1974, 1977, 1981, τον Ιούνιο 1989 και τον Νοέμβριο του 1989. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής της πορείας, διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (από το 1977 έως το 1981) και δημοτική σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων από το 1987 έως το 1989.
Εκείνος της ζητά να εγκαταλείψει την αίθουσα και εκείνη, έξαλλη από θυμό σηκώνεται και αποχωρεί. Την επόμενη ημέρα παραιτείται από το βουλευτικό της αξίωμα…
Καλό ταξίδι στην Άννα Συνοδινού...
[#Φωτογραφία Δημήτρη Χαρισιάδη-Φωτογραφικό Αρχείο #ΜουσείοΜπενάκη]
#ΑνναΣυνοδινου pic.twitter.com/KtwNGylK5H
— The Benaki Museum (@TheBenakiMuseum) Ιανουάριος 7, 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου