Σήμερα, λίγες μόνο ώρες μετά από την έλευση του νέου έτους, ας δούμε ορισμένες από τις επιλογές δημιουργών κόμικς του παρελθόντος για την αλλαγή του χρόνου...
Με τη δυσάρεστη αίσθηση της βεβαιότητας ότι η αισιοδοξία που πηγάζει από τα περισσότερα εξ αυτών των κόμικς δεν εδράζεται σε πραγματικά στοιχεία…
Κατά το παρελθόν, σε μικρότερο βαθμό ακόμη και σήμερα, μια εικόνα που επαναληπτικά χρησιμοποιήθηκε για να σηματοδοτήσει την αλλαγή του χρόνου στα κόμικς και τις γελοιογραφίες ήταν αυτή της αποχώρησης ενός καταπονημένου και ταλαίπωρου γεράκου που κρατούσε ένα τεράστιο δρεπάνι και ταυτόχρονα της έλευσης ενός χαμογελαστού μωρού που τον διαδεχόταν.
Τόσο ο υπέργηρος αποχωρών όσο και ο χαρούμενος νεοαφιχθείς έφεραν στο στήθος τους μια μεγάλη κορδέλα με το έτος που αντιπροσώπευε ο καθένας (παραδόξως πάντα αρσενικοί…).
Ήδη από το 1936, στο εξώφυλλο του New Adventure Comics, o απερχόμενος παππούλης εμφανιζόταν ρακένδυτος και με εμφανή τα σημάδια του «χρόνου» πάνω του σε αντίθεση με το μωρό που έσφυζε από υγεία φορώντας ένα ημίψηλο καπέλο.
Το ευμέγεθες δρεπάνι του γερο- χρόνου στο ένα χέρι, στα όρια της παρεξήγησης αν συνοδευόταν και από ένα σφυρί, και η κρεμασμένη κλεψύδρα στον ώμο του αντιπροσώπευαν το παλιό που έδινε τη θέση του στο νέο.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Γκούφι έπαιζε τον ρόλο του γέρου σε μια παρόμοια σύνθεση και ο Ντόναλντ τον ρόλο του μωρού εκφράζοντας, όχι ίσως με τον πιο δόκιμο και καλύτερο τρόπο, το πνεύμα του 1938.
Ο ρόλος του ωστόσο θα αντιστρεφόταν το 1942, όταν και παρουσιάστηκε ως ο γενειοφόρος γέρος που υποδέχεται τον καινούργιο χρόνο σε τρεις δόσεις με τη μορφή των ανιψιών του Χιούι, Λιούι και Ντιούι, ενώ το 1943 ο Πόρκι Πιγκ ενσάρκωσε το μωρό του νέου έτους με τον Μπάγκς Μπάνι να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Την επόμενη χρονιά, ο Σούπερμαν ανέλαβε να μεταφέρει με τα στιβαρά του μπράτσα το παλιό και το νέο έτος σε μια πτήση πάνω από την ακμάζουσα και πανηγυρίζουσα Μητρόπολη, παρά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και λίγα χρόνια αργότερα, ως παρωδία φυσικά, ο εύσωμος Τάμπι έγινε το πρόσωπο του 1950 αφήνοντας πίσω τη Μικρή Λουλού με το δρεπάνι και την τελειωμένη κλεψύδρα.
Σχεδόν ταυτόχρονα, στο εξώφυλλο του Little Max Comics, ο γερο-χρόνος εμφανίζεται ως υπέρβαρος και απογοητευμένος σε αντίθεση με το χαμογελαστό μωρό στα χέρια του Joe Palooka με τις καραμούζες, τις σερπαντίνες και τα εορταστικά κομφετί.
Κάπως έτσι κυλούσε η αποκαλούμενη «χρυσή εποχή των Comics» και της αθωότητας. Κάποτε όμως ήρθε το τέλος της και οι πρωτοχρονιάτικες, ελπιδοφόρες και παραδοσιακά χιουμοριστικές εικόνες της αλλαγής του χρόνου έδωσαν τη θέση τους σε πιο βίαιες και πιο πραγματιστικές.
Ο αιχμάλωτος και δεμένος πισθάγκωνα Μπάτμαν το 1973 πάνω σε μια εορταστική πρωτοχρονιάτικη μπάλα δεν είναι και το πιο αισιόδοξο σημάδι.
Κι ακόμα περισσότερο όταν στην επιγραφή «ευτυχισμένο το νέο έτος» η πρώτη λέξη έχει αντικατασταθεί από τη λέξη «θανατηφόρο».
Ο Μπάτμαν όμως την έβγαλε καθαρή τότε. Και την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1995, σε μια αγωνιώδη αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό του νέου έτους, κατόρθωσε να εξουδετερώσει την ωρολογιακή βόμβα που είχε τοποθετήσει ο Τζόκερ πάνω σε μια τεράστια καμπάνα.
Για χάρη της ξέφρενης γιορτής στο Γκόθαμ ο Μπάτμαν μάλιστα άφησε την καμπάνα να πέσει στο κεφάλι του διαχρονικού εχθρού, μη τηρώντας το κλίμα άφεσης αμαρτιών των ημερών.
Είκοσι χρόνια αργότερα η Harley Quinn, τρελά ερωτευμένη με τον Τζόκερ, ίσως προσπαθεί ασυνείδητα να πάρει την πρωτοχρονιάτικη εκδίκησή της για τις πολλαπλές ταπεινώσεις του από τον Μπάτμαν.
Γι’ αυτό και στέκεται εμπόδιο στην ομαλή διεξαγωγή της αλλαγής χρονιάς ανάμεσα στον γέροντα με το δρεπάνι και το φιλόδοξο μωρό.
Ο πνευματικά ασταθής και ψυχικά διαταραγμένος Deadpool δεν φαίνεται να πολυνοιάζεται για τέτοιες πεζότητες. Προτιμά να πανηγυρίζει φορώντας την κορδέλα του νέου έτους μέσα σε βροχή από χρώματα και μουσικές, όχι όμως για τον ερχομό του νέου χρόνου, αλλά για την κυκλοφορία του εικοστού πέμπτου τεύχους με τις περιπέτειές του.
Μη μπορώντας και μη θέλοντας να μοιραστούμε την υπεραισιοδοξία όλων των προαναφερθέντων κόμικς αλλά ούτε και τον, τάχα, νομοτελειακό θρίαμβο του νέου απέναντι στο παλιό προτιμούμε για το νέο έτος την εικόνα από το Shoe Comics των Gary Brookins και Susie MacNelly: η ανορθόγραφη «παραφωνία» λόγω της αλλαγής θέσης των μπαλονιών του μεθυσμένου πρωταγωνιστή είναι ταυτόχρονα και η μεταφορική παραφωνία στην επιβεβλημένη αισιοδοξία και στην υποχρεωτική, στα όρια του καταναγκασμού, εορταστική διάθεση που πρέπει να αισθανόμαστε.
Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να εναποθέσουμε σε μια μεταφυσική αισιοδοξία που πηγάζει από την τεχνητή αλλαγή ενός ημερολογιακού έτους την ελπίδα μας. Κάθε πέρυσι και καλύτερα μέχρι να προκύψουν, με τη συμβολή μας, οι όροι για ένα συλλογικό καλύτερο.
Δεν συμμεριζόμαστε την προσμονή ενός ουδέτερου καινούργιου και δεν ανοίγουμε σαμπάνιες για το 2016.
Κι ο ευτυχής, μες στην άγνοιά του, πρωταγωνιστής του εξώφυλλου του πρωτοχρονιάτικου Forbidden Worlds από τη δεκαετία του 1950 σε κάτι καλό προσδοκούσε. Αλλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου