Η καλλιτέχνης Claudia Bicen πέρασε δύο χρόνια γνωρίζοντας, σκιτσάροντας και παίρνοντας συνεντεύξεις από ανθρώπους που βρίσκονταν λίγο πριν το τέλος της ζωής τους...
Θέλοντας να απαντήσει στην ερώτηση που κάνουμε συνέχεια -«Πώς πρέπει να ζω τη ζωή μου;»- ένιωσε πως οι μελλοθάνατοι θα είχαν την πολυπόθητη απάντηση. Έτσι επικοινώνησε με άσυλα ανιάτων στην Bay Area της Καλιφόρνια και στο τέλος επέλεξε εννέα γυναίκες και άντρες ως πρωταγωνιστές της συγκλονιστικής σειράς πορτρέτων της «Thoughts in Passing».
«Κάνοντας αυτή τη δουλειά παρατήρησα ένα έντονο παράδοξο: μιλώντας μου για το θάνατο, αυτοί οι άνθρωποι μου έμαθαν πώς να ζω μια ζωή με μεγαλύτερο νόημα και περισσότερη ένταση», γράφει η Bicen στο site της. «Ανακάλυψα πως, για τους περισσότερους ανθρώπους, αυτό που μετρούσε ήταν ο τρόπος με τον οποίο είχαν συμμετάσχει στον κόσμο και όσα είχαν δημιουργήσει -είτε αυτό ήταν ο σχέση τους με τα παιδιά τους, με την κοινότητα, με τη δουλειά τους ή με τη φύση. Παρότι συνομίλησα με ανθρώπους από ένα ευρύ φάσμα κοινωνικό-οικονομικού υπόβαθρου, κανείς από αυτούς δεν ευχόταν να είχε βγάλει περισσότερα λεφτά, να είχε δουλέψει σκληρότερα ή να είχε αγοράσει περισσότερα πράγματα».
Τα έργα του «Thoughts in Passing», εννέα πορτρέτα πραγματικού μεγέθους με μολύβι, δεν φωτίζουν μόνο τα πρόσωπα ανθρώπων όπως ο Daniel, η Ena, ο Osamu και η Jenny αλλά και τις λέξεις τους. Μέσα σε κάθε υπερρεαλιστικό πορτρέτο βρίσκονται γραμμένα και όσα είπε ο κάθε ένας από αυτούς στη Bicen, κρυμμένα στις πτυχώσεις μιας μπλούζας ή στα ρεβέρ των μανικιών.
Επίσης, η Bicen συγκέντρωσε τις συνομιλίες της με αυτούς τους ανθρώπους σε ένα βίντεο, όπου μπορείτε να ακούσετε τις αναμνήσεις τους, τα πράγματα για τα οποία έχουν μετανιώσει αλλά και τα μαθήματα ζωής που πήραν -και έχουν να προσφέρουν σε εμάς, με τις ίδιες τους τις φωνές.
«Ο Daniel κι εγώ γνωριστήκαμε μέσω του Hospice by the Bay και συναντιόμασταν κάθε εβδομάδα στο δωμάτιο που νοίκιαζε σε ένα διαμέρισμα στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Daniel, ο οποίος ήταν απόφοιτος του Harvard και φίλος με μέλη της βασιλικής οικογένειας της Ισπανίας, έχασε όλη του την περιουσία όταν αποκόπηκε από την επιχειρηματική αυτοκρατορία του πατέρα του και έπρεπε να αγωνιστεί με τα θέματα ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζε.
»Τώρα, ενώ μοιράζεται τους ίδιους διαδρόμους με ένοικους που στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων, ο Daniel πηγαίνει μια φορά την εβδομάδα για σαμπάνια και χαβιάρι χρησιμοποιώντας τα χρήματα του αποξενωμένου γιου του. Ήταν ανένδοτος στο ότι ο θάνατος δεν τον προβλημάτιζε και απλά άφηνε την “ήπια ροή του ποταμού” να τον οδηγήσει προς το τέλος. Αρκετές εβδομάδες αφότου ολοκληρώσαμε τις συνεντεύξεις μας, πήγα να τον επισκεφθώ στο Coming Home Hospice του Σαν Φρανσίσκο. Γαντζώθηκε πάνω μου έντρομος και κλαίγοντας γοερά, σαν μικρό παιδί. Την επόμενη ημέρα, 22 Ιουλίου 2015, ο Daniel πέθανε μόνος του στο δωμάτιό του».
«Η Ena κι εγώ γνωριστήκαμε στο Vintage Golden Gate στο Σαν Φρανσίσκο, όπου ζούσε επί χρόνια. Η Ena ήταν πάντα περιποιημένη και όμορφη στις συναντήσεις μας -έφτιαχνε τα μαλλιά της, έβαφε τα νύχια της και φορούσε σκουλαρίκια και καρφίτσες. Η Ena είναι το άτομο που σε αποκαλεί «γλυκιά μου» και «αγάπη μου» και σε κάνει να νιώθεις σαν να την ήξερες από πάντα.
»Η Ena ήταν νοσοκόμα και φαινόταν σαν να είχε γεννηθεί για να παρέχει φροντίδα, κοιτάζοντας πίσω όμως, είχε πια συνειδητοποιήσει πως δεν είχε αφιερώσει όσο χρόνο έπρεπε στον εαυτό της για να ακολουθήσει τα όνειρά της. Έχει μετανιώσει πικρά που δεν άδραξε τις ευκαιρίες που της είχαν παρουσιαστεί και οι οποίες πίστευε πως θα είχαν κάνει τη ζωή της πιο ουσιαστική και συναρπαστική. Παρότι συναντηθήκαμε αρκετές φορές, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ένα νέο άτομο σαν εμένα ήθελε να της πάρει συνέντευξη για αυτό το project. Η Ena πέθανε στις 20 Φεβρουαρίου του 2016».
«Ο Osamu κι εγώ συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο σπίτι του στη Moraga μέσω του Asian Network Pacific Home Care. Κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεών μας, ο Osamu αρνιόταν πως πέθαινε και μου είχε πει πως δεν δεχόταν να “πάει εκεί” ψυχολογικά. Αντ' αυτού περνούσε το χρόνο του μαζί μου, μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια σε ένα ιαπωνικό στρατόπεδο στην Καλιφόρνια κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
»Ο Osamu δεν έμεινε πίσω μόνο από την απομάκρυνσή του από το εκπαιδευτικό σύστημα κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως και άλλοι Ιάπωνες εκείνη την εποχή, αλλά και από τις εκτεταμένες διακρίσεις που βίωσε. Θρηνούσε για το πολιτιστικό όριο που είχαν θέσει όλα αυτά στη ζωή του και για το πώς οι επιλογές που έκανε στη ζωή του ήταν επικεντρωμένες αναγκαστικά στο να παρέχει τα απαραίτητα στην οικογένειά του και όχι στο να ακολουθήσει τα όνειρά του».
«Όταν γνώρισα την Jenny μέσω του Pathways Hospice, μοιραζόταν ένα διαμέρισμα με άλλους στην περιοχή Tenderloin του Σαν Φρανσίσκο. Περιτριγυρισμένη από εντυπωσιακά περίπλοκα έργα ζωγραφικής και γλυπτά που είχε δημιουργήσει κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Jenny μονολογούσε επί μία ώρα, σταματώντας μόνο για να ανάψει ένα ακόμα τσιγάρο και να πιει λίγο χυμό σταφύλι.
»Η Jenny ήταν καλλιτέχνης με την πιο αγνή έννοια του όρου: ένιωθε υποχρεωμένη να δημιουργεί τέχνη και το έκανε για να γιατρέψει τον εαυτό της. Μου εξήγησε πως σε όλη της τη ζωή -όπου είχε βιώσει φυσική και σεξουαλική κακοποίηση, νοσηλείες, ψυχική ασθένεια και έλλειψη στέγης- η τέχνη ήταν αυτό που την έσωζε κάθε φορά. Τον Σεπτέμβριο του 2015 το πορτρέτο της Jenny επιλέχθηκε για να εκτεθεί στο Smithsonian Institution στην Ουάσινγκτον. Όταν βγήκα για φαγητό με τη Jenny για να το γιορτάσουμε, μου είπε πως η συμμετοχή της σε αυτό το project είχε επικυρώσει τη ζωή της».
«Όταν γνώρισα τον Harlan, ήταν ήδη ένοικος του VA Medical Center στο Livermore για περισσότερα από τρία χρόνια. Ο Harlan μεγάλωσε σε μια φάρμα στην κεντρική Καλιφόρνια όπου έμαθε τα πάντα για τα hot-rod αυτοκίνητα και τις μηχανές. Οι όγκοι που κατέτρωγαν το αριστερό του χέρι πιστεύεται πως ήταν αποτελέσματα της δουλειάς του ως επί χρόνια οδηγός φορτηγού κάτω από τον ζεστό καλιφορνέζικο ήλιο. Μιας και δεν μπορούσε πλέον να οδηγεί γρήγορα αμάξια, ο Harlan έμαθε να κατασκευάζει και να βάφει αυτοκίνητα μινιατούρες με το “κακό” του χέρι.
»Όσο τα όρια αυτού του κόσμου στένευαν για τον Harlan, εκείνος έβρισκε συνεχώς νέους τρόπους για να δίνει νόημα στη ζωή του. Κι αν στην αρχή είχε αυτό-χαρακτηριστεί ως απαθής άνθρωπος, στην πορεία ο Harlan μου ανοίχτηκε και μοιράστηκε μαζί μου τους μεγαλύτερους φόβους του και όλα αυτά για τα οποία είχε μετανιώσει. Ο Harlan πέθανε στις 2 Νοεμβρίου του 2014».
«Γνώρισα την Ora μέσω του Pathways Hospice. Συναντηθήκαμε στο σπίτι της στην Portola όπου ζούσε με αρκετές γενιές της οικογένειάς της. Στα 99 της, η Ora ήταν προ-προγιαγιά δύο παιδιών και η τελευταία εν ζωή από τα πολλά αδέρφια της και τους συμμαθητές της. Η Ora ήταν ένθερμη οπαδός της προσαρμοστικότητας και της σκληρής δουλειάς και ήταν περήφανη που κάθε γενιά της οικογένειάς της είχε περισσότερες ευκαιρίες από την προηγούμενη.
»Όταν ήταν 8 χρονών αποφάσισε να βαπτιστεί Χριστιανή και στην πορεία της ζωής της υπήρξε ενεργό μέλος της κοινότητας της Εκκλησίας. Πίστευε πως όφειλε την ικανότητά της να ξεπερνά κάθε πρόκληση της ζωής στην ακλόνητη πίστη της στο Θεό και μου είπε πως είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της στο να προετοιμάζεται για την ημέρα που ο Θεός θα αποφάσιζε να την πάρει από αυτή τη γη. Η Ora πέθανε στις 8 Ιανουαρίου του 2016».
After two years of being a creative recluse... I just completed of working on my project with hospice patients.Please...
Δημοσιεύτηκε από Claudia Biçen - Art στις Τετάρτη, 2 Μαρτίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου