Πριν από 10 χρόνια ακριβώς, τον Οκτώβριο του 2005, κυκλοφόρησε ένα ιδιαίτερο περιοδικό, απολύτως ανεξάρτητο από κάθε εκδοτικό συγκρότημα, με εθελοντικές συνεργασίες, εξαιρετικά κόμικς και γελοιογραφίες και υψηλού επιπέδου μαχητική δημοσιογραφία...
Η Γαλέρα, με αρχικωπηλάτη τον Γιάννη Καλαϊτζή, σε όσους τράβηξαν κουπί και σε όσους ταξίδεψαν στις σελίδες της θα μείνει αξέχαστη
Όταν ξεκίνησαν οι συναντήσεις των συνεργατών της Γαλέρας με στόχο να σχεδιαστεί και να μορφοποιηθεί το έντυπο και να αποκρυσταλλωθεί ο χαρακτήρας του, πολύ πριν από τον Οκτώβριο του 2005, όλοι συμφωνούσαν ότι τα κόμικς και οι γελοιογραφίες θα έπρεπε να παίζουν πρωταρχικό και σημαίνοντα ρόλο στην ύλη του.
[Αριστερά, το δοκιμαστικό τεύχος της Γαλέρας με σκίτσο τον Μίνωα Κυριακού από τον Πέτρο Ζερβό. Δεξιά, το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους της Γαλέρας με γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου ]
Ο Γιάννης Καλαϊτζής, εμπνευστής της Γαλέρας και του υβριδικού είδους που αυτή πρέσβευε ανάμεσα σε δημοσιογραφία και τέχνη, κατόρθωσε να συγκεντρώσει τη συντριπτική πλειονότητα των κορυφαίων Ελλήνων καλλιτεχνών των κόμικς που, άλλοι με σταθερή μηνιαία παρουσία και άλλοι με πιο σποραδική, όλοι αφιλοκερδώς και σε εθελοντικό επίπεδο, δημιούργησαν μέσω μιας άτυπης συνέλευσης τις βάσεις της έκδοσης.
Ο τίτλος Γαλέρα, άλλωστε, προήλθε ως ιδέα μετά από ένα πολύωρο brainstorming από τα χείλη του γελοιογράφου και δημιουργού κόμικς Πέτρου Ζερβού.
Πολύ πριν κυκλοφορήσει το πρώτο τεύχος, το περιοδικό ήταν κιόλας γνωστό από τα ονόματα που είχε ήδη συσπειρώσει και έκανε την πρώτη του συλλογική εμφάνιση με την έκθεση «Φυλακήν τω Στόματί του», με έργα 22 Ελλήνων γελοιογράφων ενάντια στη λογοκρισία και την παράλογη καταδίκη, ερήμην, σε φυλάκιση του Αυστριακού δημιουργού Gerhard Haderer για το εικονογραφημένο βιβλίο του «Η ζωή του Ιησού», στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και του Ρεθύμνου, στο Διεθνές Συνέδριο κόμικς της Μυτιλήνης, στο Πανόραμα Ελληνικής Γελοιογραφίας και Κόμικς στο Βελιγράδι.
[Αριστερά, η Κραυγή κατά Τάσο Παυλόπουλο (Νοέμβριος 2005). Δεξιά, τo σκάνδαλο με το The Mall γίνεται εξώφυλλο από τον Θανάση Πέτρου (Ιανουάριος 2006)]
Το τεύχος-πιλότος Νούμερο μηδέν (0) ήταν ενδεικτικό: Εξώφυλλο του Πέτρου Ζερβού με τον Μίνωα Κυριακού να παίζει αριστοτεχνικά με μια τράπουλα το παιχνίδι της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, όντας εφοπλιστής και ιδιοκτήτης του ΑΝΤ1.
Το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους κοσμούσε μια ολοσέλιδη γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου, με τον Τζορτζ-Χριστόφορο Μπους να αποτυγχάνει να ανακαλύψει την Αμερική, χαμένος στην κατεστραμμένη από τον τυφώνα «Κατρίνα» Νέα Ορλεάνη.
Στο εσωτερικό, κόμικς του Jacek Fras για την πολωνική αντίσταση στον ναζισμό, του Mateusz Skutnik για τον απόπλου της Γαλέρας, οι Πειρασμοί του Soloup, τα Παυσίπονα για Ενοχές της Λουίζας Καραγεωργίου, η Διαρκής Ειρήνη του Δερβενιώτη, Ντίλιος και Παγώνης, Ζερβός, Ζένια.
Και πολλές γελοιογραφίες και σκίτσα: Καλαϊτζής (με το ψευδώνυμο Sourlis), Πετρουλάκης, Μακρής, Γρηγοριάδης, Αναστασίου, Παπαγεωργίου, Πέτρου, Ζήκος, Κωνσταντίνου, Δερμεντζόγλου, Τσακνιά, Παυλόπουλος, Brieva, Κουντούρης, Ζήσης, Χαντζόπουλος, Χερουβείμ, Στάθης.
Λίγους μήνες αργότερα και αφού έχει επιτευχθεί η μηνιαία κυκλοφορία, διοργανώνεται το Διεθνές Φεστιβάλ Ρεαλιστικών Κόμικς «Καρέ-Καρέ» στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, με συμμετοχές δεκάδων δημιουργών (Joe Sacco, Phoebe Gloeckner, Felipe Cava, Aleksandar Zograf, Nicole Schulman, Kamel Khelif, Tomas Lavric, Κώστας Κυριακάκης, Πέτρος Χριστούλιας κ.ά.).
Η έκθεση μεταφέρεται στο Μουσείο Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και λίγους μήνες αργότερα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης πραγματοποιείται το Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς «Προβλήτα 2006», με συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις, fanzines, flip comics και πολλές εκθέσεις κόμικς και γελοιογραφίας.
[Αριστερά, εξώφυλλο του Θανάση Πέτρου (Φεβρουάριος 2008). Δεξιά, Βενιζέλος, ΓΑΠ και Καραμανλής σε σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή (Οκτώβριος 2007) ]
Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν η εικαστικά μοναδική έκθεση «Lanza En Astillero» με έργα Ισπανών καλλιτεχνών για τον Δον Κιχώτη, καθώς και η αντίστοιχη ελληνική, οι εκθέσεις έργων του Μποστ και του Φωκίωνα Δημητριάδη, η έκθεση του θρυλικού Miguelanxo Prado, οι «Ιστορίες της Θεσσαλονίκης» κ.ά.
Η Γαλέρα, στους Πέρα Κάμπους, όπως την αποκαλούσε ο διευθυντής της, ένα απολύτως καταδικασμένο σε αποτυχία μέσο για τη μετάβαση στις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» σε καιρούς χαλεπούς, σκοτεινούς και δυσοίωνους (αλλά το ταξίδι αξίζει περισσότερο, μην το ξεχνάμε, όσο κράτησε ήταν υπέροχο), γίνεται το πρώτο περιοδικό που το «Editorial» γράφεται στην τελευταία σελίδα και μετονομάζεται «Enditorial».
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, μια πλειάδα ακόμη Ελλήνων και ξένων δημιουργών κόμικς, εικονογράφων και γελοιογράφων (Γούσης, Γκογκτζιλάς, Κων, Κούτσης, Διαλυνάς, Σαββαΐδης, Ματζίρης, Μπογιατζίδης, Γεωργοπάλης, Καλανδράνης, Καρασαββίδης, Μαυρογιάννης, Κορδάλης, Σταμενίτης, Αγγελίδης, Τζωρτζακάκης, Δημητρίου, Radibratovic, Dranis, Νικόπουλος, Μαλισιόβας, Latuff, Swain, Nemeth, Sacco, Squaz και πολλοί ακόμα) θα προστεθούν στην κωπηλατική ομάδα, θα τιμήσουν τη Γαλέρα και θα προσφέρουν αφιλοκερδώς τις δουλειές τους, ενώ και η ραδιοφωνική εκπομπή της Γαλέρας «Στο Κόκκινο» θα προστεθεί στην αλυσίδα των παρουσιών του περιοδικού, όπου είναι δυνατόν να υπάρξουν παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο.
[Αριστερά, ο κατάλογος του διεθνούς φεστιβάλ ρεαλιστικών κόμικς Καρέ Καρέ (2006). Δεξιά, ο κατάλογος της έκθεσης για την υποστήριξη του Αυστριακού δημιουργού Gerhard Haderer (Απρίλιος 2005)]
Η Γαλέρα άντεξε στα φουρτουνιασμένα κύματα για 51 ολόκληρα τεύχη.
Τον Ιανουάριο του 2010 αρμένισε για τελευταία φορά στον ωκεανό των εντύπων και ακολούθησε ένα ακόμα διαδικτυακό τεύχος.
Σε συνδυασμό και ιδανική ισορροπία με τα κείμενα γνώμης, τις δεκάδες αποκαλύψεις, τα μαχητικά ρεπορτάζ, τις αναλύσεις και τις κριτικές τέχνης, τα ιστορικά κείμενα, την πολιτική της στράτευση στα κινήματα και τους αγώνες, το μοναδικό εικαστικό της περιεχόμενο, αναμφίβολα τα κόμικς, τα σκίτσα και οι γελοιογραφίες της ήταν εν πολλοίς αυτά που τη διαφοροποίησαν και έδιναν κάθε μήνα τη διακριτή, τόσο ξεχωριστή ταυτότητά της.
Σήμερα η παρουσία της θα ήταν πιο αναγκαία από ποτέ.
Και ο υπότιτλός της «Μηνιαίο Πολιτικό και Σατιρικό Εντυπο» ίσως να ήταν περιττός, καθώς το Πολιτικό τού καθημερινού βίου επισκιάζει το Σατιρικό από μόνο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου