Ένα ποίημα για τους πρόσφυγες

Οι ποιητές αγκαλιάζουν με στίχους τους πρόσφυγες

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του

εκτός αν η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία…
Ουαρσάν Σάιρ..


Εφέτος την Παγκόσμια Ήμερα Ποίησης, ο Κύκλος Ποιητών τιμά τους ανθρώπους που χάνουν την πατρίδα τους και φέρνει το προσφυγικό στο προσκήνιο της πολιτιστικής ζωής, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, με σειρά εκδηλώσεων που βάζουν τη σφαγίδα τους τη Δευτέρα, 21η Μαρτίου, στις 7μ.μ., Πανγκόσμια Ημέρα Ποίησης και Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού.

Τόσο η κεντρική εκδήλωση στη Στοά του Βιβλίου στην Αθήνα, όσο και οι εκδηλώσεις σε 30 πόλεις και νησιά της Ελλάδας και σε 30 χώρες, γίνονται σε συνεργασία με το PEN International, το World Poetry Movement, την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και το Δίκτυο Εθελοντών RefugeesWelcome-GR.

36 ποιητές θα διαβάσουν από ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ. Απαγγέλει η Δήμητρα Χατούπη. Με Έκθεση Φωτογραφίας των Αχιλλέα Ζαβάλλη, Γιώργου Κυβερνήτη και Χρήστου Τόλη. Μουσική θα παίξουν οι Γ. Γενναίος, Ειρήνη Τεννέ, Ορφέας Γεωργακόπουλος, Γιώτης Κύτταρης και Έλσα Μαμέλη. 

Η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι του Μηνά Βιντιάδη. Μια ευκαιρία για την κοινωνία να σταθεί δίπλα στους πρόσφυγες σε ένα κορυφαίο ζήτημα ουμανισμού, δίνοντας ταυτόχρονα ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων. Στο χώρο της εκδήλωσης θα συγκεντρώνονται για τα παιδιά των προσφυγών που φιλοξενούνται στο λιμάνι του Πειραιά βρεφικό γάλα για όλες τις βρεφικές ηλικίες και βρεφικές/νηπιακές τροφές σε βαζάκια (λαχανικά, φρούτα μόνον).

Οργάνωση: Κύκλος Ποιητών
Τ 210 36 23 792
info@poetscircle.gr

Ο Κύκλος Ποιητών προβαίνει στην έκδοση μιας ανθολογίας ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, σαν ένα μικρό δείγμα που φανερώνει εύγλωττα τη δύναμη της ποίησης να συλλαμβάνει τα μηνύματα των καιρών, καθώς η ποίηση μπορεί μεν να απευθύνεται στο άπειρο και στην αιωνιότητα, ταυτόχρονα όμως συνομιλεί με το σήμερα και με την κοινωνία, παραμένοντας η μαρτυρία και η διαμαρτυρία της εποχής της.

-------------------------------------------------------------

Ένα ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη

Για τον όρο “μετανάστες” 

Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:

“Μετανάστες”

Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,

δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,

λεύτερα να διαλέξουμε μιάν άλλη γη. Ούτε

και σε μιάν άλλη χώρα μπήκαμε

να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.

Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνήγησαν, μας προγράψανε.

Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.

Έτσι απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιό κοντά

στα σύνορα,

προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό

σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις

κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα

ν’ απαρνιόμαστε,

χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.

Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ

τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς

οι ίδιοι

μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε

τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,

περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,

μαρτυράει τη ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.

Όμως κανένας μας

δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη

δεν ειπώθηκε ακόμα.

poetscircle.gr